Het Liegend Konijn. Jaargang 3



[pagina 86]
Zandloper van sneeuw Ik zat in de keuken en keek door het raam. Als verscheurde brieven vielen enorme sneeuwvlokken en bedekten de kleuren van de wereld. Ik was zeventien. En Adamo zong met hese stem: ‘Tombe la neige.’ En het was warm en veilig. Wat later zouden mijn ouders thuis komen... Wonderlijk en eindeloos moment... Ik voelde weemoed naar de toekomst, toen wilde ik in Nu zijn. En nu ben ik in Nu. En er is weer winter in de lucht. Weldra sneeuwt het weer... Maar mijn zoon komt niet dadelijk terug naar huis, En mijn ouders, en allen, die zijn heengegaan, komen niet terug... Alleen hun namen keren nog terug: de stilte is bevroren door de sneeuw...
[pagina 87]
Ik wilde hun nog veel vertellen, nog veel geven, nog veel van hen houden... En ik wilde durven te doen wat ik niet durfde. Maar de zandloper van sneeuw liep net de grootste sneeuwvlok vallen.