Het Liegend Konijn. Jaargang 3

[p. 84]

Portret

De vrouw kijkt in de spiegel.
Op zijn zilveren oppervlak
ziet ze haar eigen portret
Achter zich, op dertig jaar afstand.

Ze zijn samen in het naargeestige atelier.
Hij tekent het ovaal
van haar jonge gezicht
En legt haar licht bruine haar
in lange voren.
En hij vergeet niet het putje
boven haar lippen
Met kinderlijke onschuld.
Daarna tekent hij de neus
die naar de wenkbrauwen leidt,
als een vogel die
zijn donkere vleugels spreidt.

En wanneer hij haar ogen schildert,
druppen er tranen uit zijn ogen
en haar ogen worden schitterend.
Twee dunne schouderbandjes
laten een jurk vermoeden.
En de stilte is plechtig
en overheersend: ondraaglijk;
de enige getuige hier is de lucht,
die beeft van opwinding.
Het schouderbandje van haar jurk
scheurt...

[p. 85]

 

De vrouw kijkt in de spiegel

 

en haar jonge verleden

 

kijkt naar haar rug...

 

 

 

In de ongelijke strijd

 

om de eeuwigheid

 

zal het schilderij het halen.