Het Liegend Konijn. Jaargang 3

[p. 31]

Bodymass

Kruimelhuid. Ik strooi handen uit ad nauseam
in een duivenwolk die het plein verduistert.
Brokkel ik, verwaai maar ben op deze grond
gebrand. Zijns weegs een vinger

die over het stadsplan veegt. Hierlangs
de reien. Bepaald niet iemand die zich
achter de hologige ramen kennen laat.
Dit bezonken zijn. Lichtzinnig schokschoudert

het water beenderblank. Ik doorwaad een rimpeling.
Licht gondelt schaduwdronken op het terras.
En stuitert. Late inval van een speler;
iemand grijpt nog naar het tollend glas.

Tuimelhuid. Ontwijk ik een waterplas,
ben ik sprongsgewijs over mij heen.
En beland langer, bewogen, endocrien.
Het plein spant op. Spiegelwak. Niet verbaasd

een ander in mij te zien.