Het Liegend Konijn. Jaargang 3

[p. 30]

Snit

De haargrens verzilvert, aan verdoving vreemd.
Daarvoor de geknipte, neem ik bezit en zetel ik.
En kijk me de ogen uit in een wintersalon,
een spiegel waar straks een schaar

door het beeld heen glijdt. Langzaam het lemmet
de scalp, word ik vermalen onder schuim,
masseer je me verhalen in. Schedelsneeuw.
En rust hangt me om de hals. Langs armen

der barmhartigheid en zeven smarten
laat ik mij aanleunen, zinkt in een teil
transparant het hoofd dat tot wasdom kwam.
Onder een schort de romp in schemerzone.

Wat in mijn ademenen beweegt, poreuze vacht,
onder de tondeuse die het nekvel straft. Op doek
leg je vast. Ik besta het. Veeg je weg,
klit het verknipte. Leg mij in een later dan

de handdoek af.