Het Liegend Konijn. Jaargang 3

[p. 20]

Nieuwe visser

Dit alles gezegd hebbende.
Dit alles. Zeggen. Hebben.
Nu dan het zwijgzame geven?
En daarna het witstille niets?

Ben je gek. Er rijmt wel iets,
er klinkt een klok, bijvoorbeeld
bij de buren, die al oud zijn,
wit en stil.

Weer zoiets. Een straat,
een stad, een lijf dat loopt,
waarneming, gedachte en
een mond die praten wil.

Maar alles gezegd hebbende,
dat alles zich zeggende heeft
onderworpen en overmeesterd
elke bladgoudgrijns,

dat er wel rest met dichte ogen
naar de snelweg lopen, en die
al of niet succesvol oversteken,
met andere woorden

mag wie weet het zeggen
wat al eerder is gezegd:
geef me nou je liefde maar
voor die wordt opgedregd

[p. 21]

 

uit het wijsgerig schisma van

 

de kleinste bouwsteentellers

 

en luchtdicht ingemetseld

 

in iets onuitsprekelijks.

 

 

 

Maar zoals alles geen zin en geen

 

doel heeft, weiger je natuurlijk,

 

want je kent de liefde niet,

 

natuurlijk niet, wie wel.

 

 

 

Nou, dit alles gezegd hebbende,

 

zou ik wel durven beweren: ik.