Het Liegend Konijn. Jaargang 2

[p. 47]

Naar de vaantjes 1

Across the universe in een Antwerpse
winkelwandelstraat en altijd wandelt
je vermoeidheid mee, ouwe schuimer.
Maar je strompelt, strompelt voort.

Horen wil wie hoort - dat schrijf je in
café Rood-Wit. 't Stad verslikt zich in
het laatste zonlicht, spat uiteen in regen.
Traanlach mergt je botten ongehoord.

‘Is je meisje van 't hondje gebeten?
Sms haar naar de Schelde, trekvogel
of nog een takkeling? Ik knap een uil.
Sein dit grafschrift naar de meeuwen.’

Bij de stadsmussen, strijk hier neer.
Schamel maar bevlogen was mijn vaandel.
Het wapperde voor haar, mijn Bonny.
Vervlogen? Alle hens aan het wolkendek.