Het Liegend Konijn. Jaargang 2

[p. 48]

Naar de vaantjes 2

‘Een mama is een jongen en ook een meisje.
Groene of blauwe zeehonden bestaan niet
tenzij ze geschminkt zijn, mama. Rijden we
naar het begin of einde van de zee? Mama?’

Moeder zoekt naar haar strandtas. Oorlam.
Ze hapt naar de wolkenroom, proeft een
aardbei maar is een vulkaan. De krater zo
ruim dat hij onzichtbaar lijkt. Verzwonden

haar lichtmatroos. ‘Je moor fluit als een trein.
Sara-la-kâli, vrees geen wind en zon. Leven
overleeft, het zwermt uit tot in de doodste
grotten - de Death Pith van Lechuguilla.’

Strijkstok stak haar strooien dakje in brand.
In de koffer leunt de wekker tegen zijn foto.
De verbanden tussen de dingen in de ruimte
maar spoorloos de Bestuurder aller sterren.