Het Liegend Konijn. Jaargang 2

[p. 40]

5.

O zijn goddelijk licht.
Uit elke lommerhoek krijgt het bezoek.
Het is zo medeplichtig.
In de badkamer waar ik overleefde
wrong hij het als een dweil over mij uit.

Pas op mijn tweede vel,
zijn heilige schrift van katoen,
kleurde hij het bij.
Nu nog, na tachtig jaar kurkdroge tijd,
schiet er violet uit mijn lijf.

Ik sta buigzaam te boek,
lijfeigen als het licht zelf.
Uit zijn kunsthemel kijkt hij neer,
bladert in het ondermaanse
en kijk zegt hij,
hoe sterk nog de reflectie
op de dienstmaagd van mijn palet.

Hoe zag mij graag.
Hoe bleef hij niet van mij af
met de hoge tonen van zijn handen
in de tegenwoordigheid van mijn vlees.

[p. 41]

 

Dagelijks hing hij het aan de haak

 

van elke heldere ochtend.

 

In het goddelijk licht, als zijn heilige plicht

 

zag hij erop toe

 

dat het nooit meer zo verging.

 

Als een dagelijks, dienstplichtig ding.