Het Liegend Konijn. Jaargang 2

[p. 99]

Waak 2

Ik stond op en was opeens gekleed
in mijn oude leeftijd. Een moment kleefde
mijn blik aan het glas dat ik dronk:

mijn hand in brons gerimpeld, de piano onbespeeld.
Ik had nu een bevende toon, wiskundig gevoel voor oneindigheid.
Het was als altijd nacht en ik zag haar liggen

in een zonderlinge eenheid van gemurmel en slaap,
tot ze draaide rond haar binnenkant als uit een wikkel.
Het nest bleef droog, de regen buiten ruiste bedeesd.

Ik wist goed dat dit zou overgaan.
Zo lang het verre, jonge lam kon wachten,
bleef ik onbeweeglijk staan, alsof uit de schemer niets te wekken viel.