Het Liegend Konijn. Jaargang 2

[p. 98]

Waak 1

Van haar hals gleed het water
soepel de vijver rond, ze dook op uit haar elandsvel
en zoet zat zij in haar gebeente.

Aan de oever elke kleur ontdaan.
De strepen bonden haar buik met gedempt geluid
als een stap in de droogte.

Daar lag zij dan in slaap te gaan.
Van oude paniek niets meer te zien, maar
ik was bang voor koorts misschien.

Het komt van al die kleine beesten,
zei ze. Geen plaats als deze zo perfect
voor een plotse overrompeling.

Terwijl haar schouder blonk,
zag ik daaronder donker spieden en wat
haar adem zo traag bewoog.