Het Liegend Konijn. Jaargang 2



[pagina 28]
Metafysika Wie heeft niet ooit een moeder als een schelp verlangd en toen bedacht, een woordenloze vlezen waar men inpast en geruis van niks de wereld overstemt? De dichter wel, hij wou naar huis. En nu kan hij geen kant meer op dan richting moederkrimp, want hij wil niet de kaduke deun het gammel rad van de gedachten in het hoofd dat bij haar hoort. Hij is zichzelf. Hij trekt de deur van het draadmager ijzerbuikje met een rotklap dicht en gaat op weg, hij neemt geen god, hij neemt een metafysica die fysisch is met dood en tijd en koolstof en oneindigheid goed voor wat zinnen waar hij inpast en zo niet een ander wel. Dat is die schelp weer.