Het Liegend Konijn. Jaargang 2

[p. 29]

De omwentelaar

Lomp aan een ketting waarvan elke schakel
de nul de leegte is van een idee dat hij niet heeft
de o van onmacht eerst en rot en poepgat later
want uiteraard o dient gevuld met iets ontleend aan

iets, zot aan die ketting van gebreken wankelt
de vuige de vacht van jeuk en vochtige sporen
van drank en neuken tenminste de hoop op -
met bloedgeile wijven - vergeven en vuilspuit

poëzie moet van dattum op straffe van slaag
en neemt er nog eentje, herhaalt zich. Zo moet het.
Hij is er altijd, hij is de eerste de beste

verlopen voorlopige opvoedkundige hufter
met zijn mansbakje rammelend snakkend naar aandacht,
‘jij bent niets’ zijn riedel uit hoop op ‘u alles’.