Het Liegend Konijn. Jaargang 2

[p. 16]

Christopher in 2016

Ik geef je mijn grootvaders koude horloge,
want hij is dood en heeft het niet meer nodig -
ik geef het je nu je op reis moet
en ik ons uitzwaai, mijn hand door het raam
tegen juni.

Het doet tik.

Ik zie je schoor-

voetend weggaan.

Je loopt door

een landschap hier in de stad, betreedt
met een klap een café, je
verzamelt gezichten. Zoekt al een beetje
je moeder Amerika, die er niet is
maar Lisa heet. O asiel! Smeltend zoek je de naam
die ik jou heb gegeven; ik zie je iedere hoek
van een kerskleurige bliksem omslaan
vannacht.

Tik-tak-tik -

je heet, je heet,

maar je moet verder, nog naparelend van meineed,
naar ergens als ik,

die een eeuw geleden

de trein nam naar Brussel: een vriendelijke regen
likte de rozig glanzende frambozenhuid
van de kasseien voor het afgebroken Midi/Zuid
in dat nog niet door mij geschreven boek
over vroeger; ik dronk en ik danste, ik sliep

[p. 17]

 

met mijn Franse vocabulaire, stikte en riep

 

een andere naam dan de hare...

 

Vertrok ik en bleef?

 

Wat dacht je! Alleen om naar een ster te gaan

 

neem ik de dood; ik blijf zolang ik leef

 

bij Brussel, Antwerpen, New York.

 

 

 

En jij?

 

Je naam draagt

 

een middeleeuwse legende en jij draagt je naam

 

verder en verder. Raapt je vermoeiende vlees op,

 

kijkt soms nog eens om naar mijn zwaaiende hand

 

in je geboortejaar en denkt het jouwe

 

van je verstand.

 

Tik-tak-tik-tak.

 

En overal

 

zal je moeder Amerika zijn en niet zijn;

 

overal zal een vervloekte onder de vrouwen

 

glimlachen alsof ze je begrijpt (en jij

 

zult hulpeloos zijn in haar lakens); overal stijgt

 

het grote applaus van de duiven op voor je voeten,

 

maar de hemel die het krijgt.

 

 

 

Dit is voor jou,

 

maar de wijzers zijn joods en lopen dus achterstevoren.

 

Ik geef het je nu je nog klein bent,

 

nu je nog niet van je voornaam op reis hoeft,

 

nu ik ik nog even je god ben. Papa! Ik?

 

Dada-dada -

 

het doet tik.