Het Liegend Konijn. Jaargang 1

[p. 69]

3

Mijn eerste was schamel voorzien
bij aankomst. Je maakte me wakker, bracht
me bij hem. Hij was kaal en iemand
had zijn gebit al weggenomen.
Hem rest nu weinig meer dan
door mijn dagen te liggen,
een weke zen
om de ingevallen lippen.
De tweede
heeft het iets ruimer; kiel
en pet alsook stugge ziekenhuis-
lakens die het graaien van zijn blauw
aangelopen vingers diepe vouwen meegaven,
dramatisch genoeg om ze hier
te herhalen. Zijn vrouw
kwam vroeger wekelijks,
heden nog slechts sporadisch,
vlees afleveren in een grote
lederen tas.
In mijn dromen,
waar haar iets meer vrijheid is gegund,
stapelt ze zonder veel geestdrift lever
milt alvleesklier in rozerood
papier op tafel.

De rest is rijker,
kan bogen op garderobes

[p. 70]

 

prinsen of echtgenotes van despoten

 

waardig, maar geen kent de ander.

 

Ze wonen

 

in gescheiden kamers

 

met wanden als membranen.

 

In de slaap drijven ze door de delta's

 

en mangrovebossen

 

van dat enorme lichaam dat hen droomt

 

maar het valt niet uit

 

te sluiten dat ze zich vervelen.

 

 

 

We zouden onze doden

 

moeten kunnen samenleggen

 

patience spelen

 

met hun vormen. Ik stel ze me overigens

 

minder als personen voor meer

 

als hangende tuinen

 

onder een bladstille lucht.

 

Hun uitzichten mogen oneindig heten

 

adembenemend maar er schort iets aan

 

hun middag. Ons vermoed ik

 

kent de tijd veel beter.