Het Liegend Konijn. Jaargang 1

[p. 36]

3

Hoog op de kam als een luis kruipt
hij (scharrelt zichtbaar en niet) wegens sneeuw
over het pad gekomen 's nachts. Hij ruikt
de stenen van dichtbij en de geronnen

sneeuw, ijzerdoorschoten, geur jaagt een trek op
onder zijn schild. Verweg het gras en de paarden
bijna de paarden, hij weet dat zijn lichaam hem vreemd is,
onaanspreekbaar vooruitloopt, plannen verzwijgt -

opgepakt tussen duim en wijsvinger, plat
gedrukt en weggeknipt, begint hij
hoeven verder te zetten, gras te eten.