Het Liegend Konijn. Jaargang 1

[p. 35]

2

Zonder hem de beek, wit nu achter elzen
vroeg in het blad? Hij denkt ze binnenshuis, roept ze
vol oude liefjes, schijngestalten licht
als Pinkstervuur; uitgestort in zijn oor

het stromen. ‘Als je zo ligt en in de vlekken op je
begint een wereld’ - weet hij weer hoe zij lag,
lip stijf op de andere. Raast het. Hij wil het
hebben, de vaart, kou bij zich dragen, lichaam

open tot op het bot getrokken in
de beet ervan, plek in zijn hoofd geslagen.