Het Liegend Konijn. Jaargang 1

[p. 37]

4

In zijn hoofd is het meer een begin van vervalsing,
hij kent een Polaroid die beter lijkt
dan het meer zelf, dat er opnieuw volmaakt
onfeitelijk bijligt. ‘Voor dit meer ben je over

de graat geklommen, hebt jezelf verdeeld
in voet voor voet voor voet.’ Hij kijkt naar zijn vingers,
klimmen verandert de toppen, hij ziet zich begroeid
met gemzen, rododendrons, tijd en tijd,

hij weet dat zijn leven een val is, dat hij geen recht
van uitgang heeft hier, toch en zonder haast
opent hij zijn verdwijnpunt. Iemand komt
hem tegemoet en schetst de weg in lucht.