Het Liegend Konijn. Jaargang 1

[p. 34]

La plane

Loeiharde wind, verblindend vroege zon,
De maan een bleke made op een rots.
Een jonge marter bij je voet.
Extase van de kluizenaar.

Mijn mond is dichtgewoekerd
Door het lopen tussen stenen,
Stokken en heelal.
Het houdt niet op.

Tot in de bergwand, nog onaangetast,
Een oerwoud wonen zichtbaar wordt -
Drie stenen, gestapeld voor een grot,
De wind van eeuwen in hun krop.

De eerste draagt het Al;
De tweede is oeroud en leeft;
De derde is een ei.
Er is geen tijd.
Alleen een stem die in een herder kruipt
En daar huilt als een wolf.

De wind gaat nooit meer liggen.
We knijpen onze ogen dicht.

Als de avond komt
Vechten we met de angst
Tot hij gaat liggen als een hond.