Het Liegend Konijn. Jaargang 1

[p. 35]

Col de l'homme mort

Dat dreunend deuntje in mijn hoofd,
Het stijgt terwijl ik klim
En blijft dan hangen in verschroeide toppen
Van een kale eik.

Mijn blik is al beneden -
Daar bij het aanslibsel dat
Dorpen vormt, fonteinen op een plein,
Jongens met ogen als olijven.

Dat we dit moeten missen:
De zwam staat geurend in zijn praal,
De arend telt de schapen,
Argeloos trapt een meisje
Naast een blinde jonge slang.

Toen ik afdaalde,
Pratend over dat kleine wonder
In je hand,
Zag ik je lichaam in de wolken.

‘Oude gek’.
De eenzaamheid gaat jubelen
In mijn hoofd.

Het licht dat in de vuurpot
Onder stenen brandt,
Zet heel de duisternis
In vlammen voor je komst.