Het Liegend Konijn. Jaargang 1



[pagina 32]
La mochatte Dat helder water soms een roetvlek vormt, Flitsende kloof, de zon zit hoog, De schaduw droomt van maaneclips en koele slaap. Steil langs de eucalyptusberg, Bij het nachtelijk lispelen van Aderblauwe fonteinen bijeengetroept, Staan kinderen die we Zelf hebben verwekt. Ze dragen namen die we begrijpen Als we in de spiegels kijken. Maar waar komt toch die stem vandaan? Hoog, boven heuvels en hun damp Zoemt nog het vliegtuig Gods, Een ding met benen in de lucht Dat drijvend op zijn rug Lichamen met elkaar verzoent En bliksems zendt Omdat we drijven in de tijd.