Het Liegend Konijn. Jaargang 1

[p. 31]

Bois du déffens

Omdat ik alles onderweg moest laten,
Niet slapen en niet rusten,
Niet omzien naar de kloof
Waaruit de wind van laatste uren waait -

Stapte ik stomweg door.
Mijn enkels zijn van glas,
Mijn aders zitten vol oeroude proppen
Die als traag gestolde namen
Mijn bloedsomloop verstoppen.

Maar ik stap door.
Inlanders plukken giftige boleten,
Morellen met een meisjeshuid,
Doorrookte hompen die naar
Duivelsmaaltijd ruiken.

Ik eet maar wat ik vind.
Een hond loopt met me mee,
We komen bij het water met het paard.
‘Stil toch droesem.’

De wereld schommelt als op
Dagen vol verhalen.

Ik had nooit bij die poorten
Van verleden moeten komen:
Het is je trillend witte beeld
Dat daar hangt, wiegend
In de bomen.