Het Liegend Konijn. Jaargang 1

[p. 26]

Verbintenis

Zij staan eenparig overleden op mijn kast
beminnelijk te concurreren met hun glimlach:
Herman, de dichter, en Liesje, mijn oma.
De eerste zit in een versteend zwart-wit
dat tijd- en leeftijdloos wil wezen.
Mijn grootmoeder, die oudere dode,
zich reppend om voor eeuwig in de mode
van één generatie na de hare te zijn,
kan net nog pronken met de kleuren
van een nieuwerwetse tijd.

Toch lijkt het wel alsof die twee elkaar
daarbovenop recentelijk gevonden hebben,
in een bacchantische, volstrekt reglementloze dood
die geilt op jawoorden en op postume liefdes.
En dat zij vol zijn van elkaar,
zowaar gezond van lijf en leden,
met nauwelijks een andere spijt
dan een verleden na te moeten laten
dat veel te overvloedig bleek
voor maar één enkel leven.