Libertinage. Jaargang 5

[p. 323]

[Alfred Kossmann: Alles is parodie]

Alles is parodie

Staal, dachten ze, beton, glas, chroom,
Blinkende machines, schreeuw van kracht,
Dat zijn de kentekenen van de eeuw.
Sliep uit, zij vergaten het vuil,
De geeuw, het roestig bederf,
De stinkende walmen, het roet,
De alles verguizende plekken
(Excrementen, bloed?),
De vochtige drek, de verf,
Afbladderend met een alle moed
Verwoestende neerslachtigheid,
De luizen
In tochtige huizen die de armoe splijt.

Ik droeg de wereld gisteren ten grave.
Er is geen reden om haar te beklagen,
Zij was stokoud en ziek en zeer alleen
Sinds God haar echtgenoot jaren geleden
Ietwat macaber ratelend is gestorven.
Aan 't graf is sober maar ontroerd gesproken.
De geest, hun enige zoon, zei van zijn ouders
Dat het heel moeilijk was om hen te missen
En dat wij hun de doodsslaap haast benijdden.
De rest van wat hij blijkbaar wilde uiten
Ging in een waardig prevelen verloren.
De dieren stonden troosteloos aan zijn zijde.
Zij snuffelden aan het graf met teedre snuiten.

[p. 324]

3

 

De hond in mij

 

Likt vol vertrouwen aan Gods hand en laat zich strelen,

 

De valse kat

 

Spint vadsig op Zijn schoot, loert, gaapt en wil niet spelen.

 

O dierentuin,

 

De rat knaagt aan Zijn teen, de raaf pikt Hem in de' ogen,

 

De meeuw op vlucht

 

Krijst over winterland dat Hij ons heeft bedrogen,

 

De ijdle leeuw

 

Tracht Hem met fors gebrul de sterren in te galmen,

 

De papegaai

 

Verdoezelt Hem geheel met zijn verbale walmen.

(Van Italië dromend.)
Ietwat neerslachtig uit Genua komend,
Na een snelle overnachting
In Pisa uitgestapt voor Dom, Baptisterium, Campanile,
Voor vegen avondlicht, uitzichten, stegen,
Voor pleinen, sluitend als schelpen
Om ons eendrachtig verzinken,
Onze klinkende verwachting:
Rome, Venetië, Florence,
Streken op de viool der Renaissance,
Pauwen die hun waaiers openvouwen,
Een voor een,
Voor ons prachtig oog,
Vrouwen niet van steen maar van duur vlees,
Vuren van zelfvertrouwen,
Blauwe trompetten met machtig geschal,
O Jeannette en toen al dat verval.

[p. 325]

5

 

Alles is parodie.

 

Heel dit verdeeld en ontoereikend,

 

Op weg naar het volmaakte na twee passen

 

Vermoeid bezwijkend

 

Leven,

 

Dat zich tevreden stelt met een verveeld

 

Herhalen

 

Van overleden manualen

 

En dat al in principe

 

Tot niets in staat is dan een uit dépit

 

Diepzinnig opgevoerde parodie

 

Van mogelijkheden,

 

Hoe heerlijk zou het zijn wanneer het ziende

 

Wat het verdient

 

Een opera maakte van zichzelf, een clownerie,

 

Waarin men zingend copuleerde,

 

Lachende zelfmoord pleegde in onweersnachten,

 

Uit humor nadacht, zich wenend amuseerde.

 

 

 

Alfred Kossmann