Libertinage. Jaargang 3

Cees Silure
Het Huis

In het dorp waar ik woon noemt men mij een zonderling en men volgt met nieuwsgierige blikken mijn schreden en draait zich om wanneer ik voorbij ben. De jeugd roept mij niet na maar kijkt schuw langs me heen en lijkt te griezelen. Toch heb ik geen afstotend uiterlijk. Ik durf haast wel te zeggen dat ik een, zoals men dat noemt, goed voorkomen heb. Mijn ogen staan helder in mijn hoofd, mijn neus is recht, mijn voorhoofd hoog en mijn mond goed gevormd. Mijn wat lange haren en korte puntbaard geven mij een artistiek uiterlijk, vooral omdat er al wat wit tussen de donkerblonde haren zit. Mijn figuur is goed, mijn costuums zitten onberispelijk, al zijn de dessins misschien wat vreemd voor de mensen

[p. 424]

in dit dorp, maar toch absoluut niet buitennissig. Er is dus beslist niets dat aanleiding kan geven tot het vreemde gedrag van de lieden om mij heen. Vooral niet omdat ze mijn innerlijk niet kennen, trouwens daarvan is veel voor mij zelf duister. En nu ben ik toch wel oud genoeg om dat wat mijn innerlijk roert verborgen te houden voor de buitenwereld. Ook aan mijn huis is niets te ontdekken wat voor voorbijgangers of zelfs voor de onderzoekende blikken van een vreemdeling die het in ogenschouw neemt maar iets abnormaals oplevert. Toch voel ik me rustig in dit dorp waar ik sinds twee jaren mijn wel wat eenzame leven slijt. Ik heb dit vroeger niet durven dromen. Het lot was mij gunstig gezind; van verre familie die men nauwelijks kent, iets te erven is, eerlijk gezegd, prettig. Vooral wanneer daar een huisje bij is met een goede meubilering die van kunstzinnige smaak blijk geeft. Het is verdrietig dat ik deze vreugd niet kan delen met Charlotte. Ze is nu vijftien jaar geleden gestorven. Gelukkig misschien! 't Is wel wat ongevoelig om te zeggen maar wanneer zij was blijven leven had ik de rust die ik nu heb nooit gevonden. En het was een harde dood: in het kraambed. Moeder en kind verloren! En ze was voordien al zo bang voor de bevalling. Arme Charlotte. Ik wil hierover niet meer treuren en niet meer spreken, hiervan weet in het dorp niemand iets af. Ik praat heel weinig met de mensen, doe heel gewoon mijn boodschappen, kook zelf en hou het huisje schoon. Ook de tuin verzorg ik zelf en de tuin is misschien het enige wat bijzondere aandacht verdient van de buitenwereld. Daar is voor een vreemdeling mogelijk iets aan te zien wat hem abnormaal voorkomt. Dat wil zeggen, iets dat hem het gevoel geeft van iets bijzonders, iets onbepaalds. Ook het huis zou hem dat gevoel misschien geven wanneer hij het betreden zou. Omdat ik dat weet vermijd ik al te vertrouwelijke omgang met de dorpelingen die toch al nieuwsgieriger en brutaler zijn dan stadsmensen. Het is mogelijk dat dit voortspruit uit hun domheid en bekrompenheid, overigens kan mij dat niet bijster interesseren.

Het huis was evenals de tuin nog al verwaarloosd en ik heb dan ook bijna een heel jaar nodig gehad om het wat op te knappen. Natuurlijk had ik daarvoor timmerlui, metselaars en loodgieters kunnen ontbieden maar ik wil per sé geen vreemdelingen in mijn huis en ik heb alles zelf veranderd en verbeterd. Toen ik er kwam was het als volgt ingedeeld. Rechts de buitendeur in een hoog portiek, dan een hal waarop links twee deuren uitkomen, voor de zitkamer, achter de eetkamer, recht vooruit links is de keuken-

[p. 425]

deur en rechts de trap naar boven. Boven zijn drie kamers boven de kamers en de keuken beneden en dan is er nog de vliering.

Ik ben dadelijk begonnen achter de buitendeur een tweede deur aan te brengen, dan is de mogelijkheid van een overval uitgesloten, vooral omdat ook die tweede deur op slot gaat. Voor de trap heb ik een hekje gemaakt dat een bel in werking stelt op de slaapkamer zodra het geopend wordt. U vindt dit misschien vreemd, maar zult toch moeten toegeven dat het een extra veiligheid is die een eenzaam mens te stade komt. Op de deuren in huis heb ik een kleine vinding van mezelf toegepast: desgewenst gaan bij het openen van één willekeurige deur alle deuren open en werkt tegelijkertijd een alarmsignaal. Aan het toepassen van deze vinding waren allerlei moeilijkheden verbonden en ik heb dan ook ruim een maand hieraan gewerkt. Het voordeel moet iedereen duidelijk zijn. Aan de ramen had ik gelukkig niet veel te doen omdat overal aan de buitenzijde luiken zaten waarvan ik alleen de kieren heb moeten dichten. Het vervelende gevoel dat iemand buiten je gade slaat terwijl je niets vermoedend rustig in je huis zit was hierdoor vermeden. Een moeilijke kwestie leverde de keukendeur op. Ik vind het trouwens toch onbegrijpelijk dat buiten dergelijke deuren gemaakt worden of beter gezegd dat ze gemaakt zijn zo als ze gemaakt zijn, met veel glas, makkelijk van buiten te openen en van lichte kwaliteit. Tegenover de meestal stevige voordeur is dat niet erg consequent. Ik zag geen kans een andere deur hiervoor in de plaats te maken, althans niet een die me op de duur bevallen zou. Ik ben begonnen met hem vast te spijkeren en daarna heb ik hem beveiligd door hulststruiken vlak er voor te planten op de plaats waar vroeger straattegels lagen. Het gezicht van deze ondoordringbare struiken gaf me een dermate veilig gevoel en stond zo aardig dat ik onlangs om het hele huis heen van deze struiken heb geplant. Misschien vindt U dit eigenaardig maar wanneer U het zou kunnen zien geloof ik dat U mijn voorbeeld zou volgen.

Ook het licht in het huis voldeed niet. Zo was bijvoorbeeld de kolenkast onder de trap niet verlicht terwijl het licht van de gang er niet inviel. Bij het scheppen van kolen krijg je dan zo het gevoel dat je niet alleen van achteren maar ook van voren bedreigd wordt. Ik heb dus in alle kasten een lichtpunt aangebracht evenals op de vliering waar zelfs overdag halfduister heerst.

In de slaapkamer heb ik ook veel werk gehad. Bijna iedereen kent het gevoel van een zekere dreiging wanneer hij zich in het

[p. 426]

duister te ruste legt en velen voelen de neiging het hoofd onder de dekens te stoppen. Ik vind dit laatste niet de juiste oplossing. Ik geef toe dat ik lang gezocht heb naar hetgeen ik er op gevonden heb, iets wat overigens het ei van Columbus was: een bedstee. Ik zie U al het hoofd schudden maar ik vraag U wat hierop tegen is wanneer onze voorouders hierin honderden jaren hebben geslapen zonder enig aanwijsbaar nadeel! En het is werkelijk een veilig gevoel achter deuren te slapen die door het dichtschuiven van slechts twee grendels onmogelijk van buiten af te openen zijn. Om voldoende frisse lucht te krijgen heb ik het plafond boven de bedstee uitgebroken en de wanden doorgetrokken tot aan het dak op de vliering. Sinds ik op deze wijze slaap geniet ik veel meer rust dan vroeger het geval was.

Het meest dankbare werk was wel de verandering die ik de tuin heb doen ondergaan. Toen ik het huis betrok, nu twee jaar geleden, was de tuin een ware wildernis. Talloze struiken, heesters en klimplanten groeiden door en over elkaar heen, het gras stond een halve meter hoog en overal groeide onkruid. Hier en daar stonden wat verwilderde rozenstruiken, dahlia's en andere herfst-bloemen. En toch leverde het alles behalve een ontoegankelijk geheel op. Integendeel! Ik ben dan ook direct aan de tuin begonnen en het resultaat is werkelijk aardig. Van de straat af gezien staan er veel vrolijke bloemen en planten in de tuin en is het benedenhuis onzichtbaar, zelfs de buitendeur doordat het rechte pad van het tuinhek naar de voordeur heeft plaats gemaakt voor een kronkelend pad dat veel dwarsweggetjes heeft om het geheel wat natuurlijker te maken. Ik geloof niet dat een onbekende zo gauw de voordeur zou weten te vinden. Het was een dankbaar maar vreselijk werk, overal insecten en spinnewebben, waar ik soms met mijn gezicht tegenaan liep. Veel webben waren verlaten maar in andere troonde middenin of soms verraderlijk ergens aan de kant of onder een blad een dikke spin met akelige lange zwarte harige poten. Het is natuurlijk te gek om te zeggen dat ik bang ben voor spinnen en andere insecten maar soms had ik toch wel een zekere angst te overwinnen.

Vreemd maar nu ik het woord angst op papier zie staan zou ik liever willen ophouden met deze notities. Alhoewel ik niet conservatief ben, U merkt dit wel aan de inrichting van mijn huis, ben ik toch geen aanhanger van de psycho-analyse en voel er geen behoefte toe me zelf of een ander te ontleden.