Libertinage. Jaargang 3

[p. 422]

Jac. van Hattum
De Kus

Ik heb maar één vel papier en slechts weinig minuten, voor ze komen. Maar ik moet het je toch zeggen. Gisterenmiddag kwam Meriam. Ze droeg aan een koperen handvat een soort vioolkist. Er had een vreemd muziekinstrument in kunnen zitten. Ik liet haar naar boven. Ze sloot zelf de deur achter zich in het slot, toen ze de kamer was binnen gekomen. Ze plaatste de kist op het divanbed. Dan eerst begroette ze me, door, wat ik háár had moeten doen, m'n hand aan haar mond te brengen.

‘Kijk,’ zei ze. Met een klein sleuteltje ontsloot ze het slot van de kist en sloeg het deksel op.

Inplaats van een vreemdsoortig muziekinstrument lag in de kist het lijk van Jerobiam. Het was teruggebracht tot uiterst geringe proporties; het hoofd niet groter dan een Grape-fruit. Heel het lichaam was het zijne, volledig gaaf. Zelfs zijn prachtige tanden - je herinnert je het gebit van Jerobiam - waren in evenredige harmonie met dit vreemde geval.

‘Je wist, dat ik de stoffen kende,’ zeide ze, ‘maar je geloofde er niet in. Het gewicht is nihil.’ Alsof ik met m'n ogen had gevraagd, hoe ze dit had kunnen dragen.

‘Ik wilde, dat je hem nog een maal zag. Ik wilde, dat je je zou overtuigen van m'n grote kennis op dit, voor Europeanen onbekende terrein.’

Ze haalde uit een leren schoudertas een zakje. ‘Let nu op,’ zei ze. Over het gehele lichaam van Jerobiam strooide ze een wit poeder. Dit scheen reukloos en onzichtbaar, maar uiterst snel te verdampen. Ze keek hevig gespannen toe; raadpleegde haar armbandhorloge. Toen het poeder was verdwenen, scheen er aan het preparaat niets veranderd.

‘Raak nu eens met je vingertop het voorhoofd aan,’ nodigde ze na enige minuten. En zoals kinderen met een uitgestoken vinger het kleurige wonder van een zeepbal verstoren, verstoorde de geringste aanraking van m'n vingertop dit prachtig geheel. Een weinig grijze stof op de bodem van de kist was al, wat er van het preparaat overbleef.

‘Nu zal alleen Jerobiam vermist worden. Je bent de enige die kennis draagt van slechts een gedeelte (lachte ze geheimzinnig) van het gebeurde.’

[p. 423]

Ze schudde het poeder van de bodem der kist in de vaste wastafel en zette beide kranen open.

‘Er komt geen sterveling achter het gebeurde,’ lachte ze vreemd, greep andermaal mijn hand en kuste die. Dan sloeg ze het deksel toe van de vreemdsoortige instrumentenkist, draaide het slot van de kamerdeur om en verdween.

's Nachts begon de rug van de hand, waarop haar lippen slechts vluchtig hadden gerust, ondraaglijk te jeuken; weldra ging de jeuk over in een stekende pijn; een zeer acute ontsteking, gepaard gaande met hoge koorts, deed me reeds vannacht hulp inroepen.

Ik schrijf dit neer onder ontzettende pijnen.

Ik heb maar één vel papier en slechts weinig minuten voor ze komen. Reeds hoor ik de sirene van de ziekenhuisauto.

Ik voel m'n arm verlammen. Misschien is dit alles al niet meer te lezen.

En dat is dan nog het beste. Op de kleine rechterhand van Jerobiam herinner ik me was een vuurrode vlek. Misschien kuste ze ook zijn hand. De pen rust zwaar tussen m'n vingers en lijkt onwezenlijk groot te worden.

Klein rusten m'n vingers tegen de schacht van de penpunt.

Ik kan niet verder schrijven.

Ze komen.