Libertinage. Jaargang 2

[p. 325]

[H. Breukers: gedichten]

De vrouw, sinds zij de heden soms gesmade,
maar eeuw'ge rok bevallig rond zich spreidt,
heeft tot een kunstbloem de natuur herleid
in het plantkunde-boek der modebladen.

Behaagziek wist zij, onbewust altijd,
de zin van deze, eigen dracht te raden:
een open kelk, die zwaar van vruchtbaarheid
zijn steun vindt op twee slanke stuifmeel-draden.

Gelijk de bloem, rillend van ochtendlicht,
zich glanzend opent voor de komst der winden,
waarmee haar enige taak reeds is verricht....

Aldus, beschut achter gordijn of blinden,
al was het dromend slechts van haar beminde,
heeft elke vrouw haar rokken opgelicht.

Omdat wij allen buitengaats en vrij
van wat de wal bezweert, ons schip berijden,
het roer zelf houden in de vuist, en snijden
met toren-tuig door 's hemels wollen wei....

Daarom, en om nog heel veel meer zijn wij
lid van de boekaniers-vloot aller tijden,
die in zijn vlucht de wal wist te vermijden,
de kille rechtbank en de galg daarbij.

En elk die onze taal zingt heet Piet Hein,
in onverbiddelijke strijd verloren
om maar piraat van zijn gedroom te zijn.

Slechts zilvervloten kunnen ons bekoren;
wat zich te weer stelt slaan wij kort en klein,
en ieder strand zal van die zeeslag horen.

[p. 326]

De antiquair

 

In het obscure winkelhuis-vertrek,

 

waar bijna nooit een klant de bel doet schrikken,

 

waar argwaan woont, en eeuwig grendel-klikken,

 

veegt hij de kromme schaduw van een vrek.

 

 

 

Ver van de straat en onbescheiden blikken,

 

vrijwillig bleek van kommer en gebrek,

 

verplaatst en overtelt hij, rek na rek,

 

de schat van zijn in goud-gevatten snikken.

 

 

 

En 's avonds, als door 't vensterruit de pret

 

van kroeg en film hem zachtrood schijnt te wachten,

 

sluit hij de zaak maar blijft in huis en zet

 

 

 

voorzichtig voor de eeuwen en geslachten

 

in de kristallen schrijn van het sonnet

 

de Sèvre beeldengroep van zijn gedachten.

 

 

 

***

 

Ik dus de kalme man, die zich ontmoet

 

in Muze's villa-wijk en stille straat,

 

waar hij met zijn poëtisch kattekwaad

 

na jaren nog vergevend lachen doet.

 

 

 

Aan streken heeft hij alles ingeboet;

 

maar nu hij, na een nonchalant beraad,

 

zich er ook scheurend haastig van ontdoet,

 

wordt ieder vers eensklaps een puzzle-plaat:

 

 

 

wat snippers die hij samenlegt en leest,

 

herleest, een jeugd die toch weer overwon

 

hoewel hij reedlijk was, en goed begon.

 

 

 

Hij denkt: dat nu critiek, met sterker geest,

 

verscheure wat ik niet verscheuren kon;

 

van al mijn werk bemin ik dit het meest.

H. Breukers