Libertinage. Jaargang 2

[p. 321]

[A. Roland Holst: gedichten]

Oneenig

Mij, naar ik ouder word,
ergert dat hart àl erger -
En gij? laat gij me uitmerglen
tot ik verdor?

Vlaag tergend overeind weer! In uw uur,
werd de tijd opgeheven:
de wereld in het leven,
krakeel in vuur -

O, maak mij, nu dat ik oud word,
bezetener onderhevig,
een starende - en sneef ik,
maak gij het kort.

Hoor ik goed? riep hij mij op?
Staart zijn hoofd al door die strop
van zijn murwe hart?
Voor mijn part
bengelt hij in wind en weer.
tot zijn nacht valt.

Niet aleer

weer de zee in dat huis
uit de steile spiegel bruist,
en mijn blik hem uit dat glas
voorhoudt wie hij was,
hem zijn eigen woord
op zijn tong versmoort -
niet aleer ik hem

[p. 322]

 

weer mijn stem

 

opleg, tot op hun scharnieren

 

zijn halfopen glazen deuren

 

openwaaien, en de herfst

 

binnenvlaagt en hem inscherpt

 

wie hij was en wat hij werd

 

en - zijn blik opengesperd -

 

hij de groote dieren

 

traag weer langs zijn buitenmuur hoort schuren -

 

niet eer hem mijn woord,

 

woord voor woord,

 

- 't koste wat het kost -

 

uit zijn poover lot verlost,

 

zal hij weten,

 

dat ik hem nooit kon vergeten.

Bergen N.H. 20.IX.'49

Der grooten oogopslag was zelden zonder
steilten van schrik of klauw uit aarde's onderst.
't Middelgebergt kent geen lawinesneeuw,
en was de zee ondiep, zij borg geen monsters.

A. Roland Holst