't Leven en Bedryf van Clement Marot

Wonderlyk Aspect.

EEn Borger, zijnde een Goutsmit tot Frankfort, had een sootje schone groote Revier-kreeften, die men aldaar Krebs noemt, gekoft: hy brengt deselve t' huys, en behandigt die aan zijn Meyt, haar belastende, dese tegen 's avonds te koken. De meyt, die nog nieuw en onervaren was, als mede de Kreeften nog niet wel ken-

[p. 138]

nende, sette deselve, met het mandeken daarse in waren, in haar Meesters en Vrouws slaap-kamer. Een van de grootste kreeften klom by 't mandeken op, en ligte het houte deksel, dat los daar op lag, soo hoog op, dat hy daar uyt quam; hy wandelt de kamer over en kruypt eyndelijk agter 't behangel. D' ander kreeften worden 's avonts gesoden en gegeten sonder op des eene te denken. De meester en vrouw gaan te bedde, en vallen in slaap. De kreeft komt uyt zijn schuylhoek, hier en daar wandelen, komt omtrent het bed, raakt op een voetbank, en van daar in de Pis-pot die voor 't bed stont, waar in de Man, al eer hy te bed gegaan was, gepist had. De vrou omtrent midder nagt wakker wordende, was genootsaakt dese pot ook te gebruyken; so haast en begon dit gedisteleert water in de pot niet te ruyschen, of de kreeft beelde sig in dat hy in zijn Element des waters, en loopende revier was, en verhopende eenig aas te bekomen, wierp sig ront om, en vatte met een zijner scharen, een van dees vrous onderste lippen, die so fel nypende, dat sy daar overluyde begon te schreeuwen, waar van de Man ontwakende, vraagde wat 'er te doen was; de vrouw, die ondertusschen de kreeft gewaar was geworden, en die sogt

[p. 139]

of te trekken, wiert nog harder genepen. De man d' oorsaak van de vrous schreeuwen verstaan hebbende, sloeg terstont met een vuurslag vuur, en een kaars aanstekende, sag dees gelegentheyd aan, en de kreeft soekende af te trekken, dede hem te harder nypen, so dat hy most aflaten, de vrouw seyde: Liefste, ik heb wel hooren seggen, dat dese Kreeften yets gevat hebbende, en daar men stijf op blaast, 't selve straks los te laten; Dat sal ik haast besoeken, antwoorde de man, en voegde hem met neus en mont soo digt by de Kreeft, dat hy beginnende te blasen, met d' ander schaar des kreefts, in d' onderste lip so dapper genepen wiert, dat hy also luyde als de vrou gedaan had, schreeude, welk schreeuwen door de vrouw verdubbelt wierdt, so haast den man, sig willende los trekken, sy beyde van de kreeft met de twee scharen te gelijk, so hard als hy kon aan wederzijde geknepen wierden. Hier over mosten sy so stille leggen, datse niet aan haar lijf dorsten verroeren, maar grynsde malkander seer leelijk aan, d' een met een mont vol, en de ander sonder tanden, dog beyde wel gebaard, maar d' een met geschooren en opstaande, de ander met ongeschoren en hangende knevels; en hoe seer de kreeft zijn best dede, om dese twee monden by mal-

[p. 140]

kander te brengen, en kon hy geen lust tot kussen aanbrengen. Eyndelijk was de vrou genootsaakt so luyde te roepen dat 'er een van de knegts in de kamer quam, die dit grynsen siende, en de vaak nog in de oogen hebbende, dapper verschrikte, meynde dat 'er een van beyde gewont was, dog de vrou (want de Man niet wel spreken kon) geboodt hem een schaar en nijptang uyt de winkel te halen, waar mede hy de twee scharen des Kreefts te gelijk af knipte. Dit scheen een wonderlijk aspect in 't teyken des Kreefts maar of het Conjunctio of Oppositio was, laten wy de Sterrekijkers oordelen.