't Leven en Bedryf van Clement Marot

Van een Man die met zyn Vrou twiste.

EEn Man, die alle dagen met zijn Vrouw overhoop lag, op seker dag met haar kijvende, seyde dat hy meester in huys wilde zijn, ende sy hem gehoorsamen most; en ik versta, antwoorde de vrouw, dat alle dingen hier in huys naar mijn hooft sullen gaan, en niet na het uwe, en gehoorsaamt my ook datelijk, of ik sal toonen dat het my leet is, ik sal het doen, sey de man, en greep voort na kannen, kandelaars, potten, ketels, tongen, roosters, en wat los was, en hem voor de hand quam, en wierp het haar na haar hooft, dat de stukken over de kamer heen vlogen; och ik ben verlooren, ik ben verlooren, riep de vrouwe, hy dit hoorende, nam een besemstok, en sloeg 'er so dapper datse begon te bloeden, ende schreeuw-

[p. 135]

de soo luyde alsse kon. Hier op quamen eenige gebueren in huys lopen, die het slaan van den man weerden, seggende: dat hy hem behoorde te schamen, dat hy so wreed met zijn Vrouw leefde: mijn goede geburen antwoorde de man, gy weet niet hoe de saak leyd, ik en mijn vrou hebben so even getwist, wie de heerschappy hier in huys sou voeren: maar ik hebt verlooren, want sy wilde dat alle dingen hier in huys na haar hooft, en niet na het mijne sullen gaan, en dewijlse my dapper dreygde, heb ik haar bevel na gekomen, werpende alle dingen, die ik voor de hand vond, na haar hoofd, is 'er nu yets te hard aangekomen, dat is mijn schuld niet, doen begonse te roepen, datse verloren was, hier was ik genootsaakt, haar wederom om te soeken 't welk ik met dit eyntje houts gelukkig uytgevoerd heb, gelijk gy sien kondt, soo datse haar nergens over te beklagen heeft, dan dat ikse al te veel gehoorsaamt, en verlooren zijnde, al te yverig gesogt heb. De gebueren, hier mede lagchende, gingen weg.