't Leven en Bedryf van Clement Marot

[p. 105]

Aardige trek van Marot tegens de Koninginne.

DE Koning van Vrankrijk begeert van Clement Marot, dat hy aan zijn Vrouw sal boodschappen, dat hy haar sal komen besoeken; 't welk Marot met een droevig aangesigt, en half besturven woorden, aanneemt om te doen. De Koninginne, die niet als een vrolijk wesen, en vriendelijke woorden van Marot gewend was, staat in gedagten, niet wetende wat het mogte bedieden, dat Marot zijn wesen en woorden verstelt heeft; vraagt aan Marot na de oorsaak die hem hier toe beweegde: Marot is bereyt de Coninginne haar begeerte te voldoen; seyde, uwe Majesteyt is bekent, dat mijn Vrou heel doof is, welke de oorsaak is, waarom ik so treurig sag, op dat uwe Majesteyt door het groot geroep u niet soude ontstellen. Hare Majesteyt gehoort hebbende de oorsaak, kende evenwel van haar begeerte niet onthouden worden, segt tot Marot? Ik sal mijn stemme na hare doof heyt voegen. Marot siende dat het der Coninginne wille was zijn vrouw eens te spreken, brengt aan zijn vrouw dese boodschap, dat de Coninginne begeerig was haar te spreken, ik heb uwer soo veel verschoont als my mogelijk

[p. 106]

was, dog heb mijn begeerte niet konnen verkrijgen, daarom spoeyt u vaardig om tot haar Majesteyt te gaan, dog bereyt altijt u stemme, om dat de Koningin u volkomen mach verstaan, want sy is geheel door een Catarn, welke haar voor de ooren geschooten is, verdooft; 't welk sy aan Marot belooft te doen. So dra was Marot zijn Vrouw niet in 't gesicht van de Koningin gekomen, of begint haar met een opgeheven stem te groeten, haar wenschende voorspoet en een lang leven. De Koninginne wenscht haar het selve met gelijke stemme, versoekt dat sy by haar zal gaan sitten, 't welk sy garen consenteerde; dog is so dra niet omtrent de Coninginne geseten, of openbaart de droefheyt haars herten, van wegen dat de Koninginne door 't schieten van een Catarn so verdooft was. De Koninginne dese woorden hoorende, was grootelijks verwondert over dese woorden, denkende haar doofheit haar hare Majesteyt reden so heeft doen verstaan, begint daarom nog veel harder te roepen dan te voren, seggende, dat haar geen doofheyd en deerde; maar dat haar man haar bekend hadde gemaakt dat sy doof was, en dat sy daarom soo luyde riep. Marots wijf zijn loosheid merkende, segt tegen de Koninginne, dat haar man haar had

[p. 107]

wijs gemaakt, dat de Koninginne doof was. De Koninginne dese klugt zijn Majesteyt vertellende, begon daar over seer te laggen.