't Leven en Bedryf van Clement Marot

Den bedrogen Gierigaart.

EEn doortrapten Hoveling, op de vrye slemp te lijdig afgerecht, hoorde veel seggen, van de groote naarstigheyd, die seker rijk Man, om veel gelts te winnen, offende: dog daar by hielt hy echter, hoewel het wat ongemeen onder de Vrekken is, een goeden disch: den Hovelink geloofde vast, dat desen Rijkerd te slim was, om van eenig geld, door loosheyd gesnoten te worden, liet sig genoegen, met eenmaal zijn Disch-genood te zijn. Om hier toe te komen, had hy alre 't uur, wanneer de Geld-samelaar ter Tafel gink, verspiet, kloppende juyst op die tijd, dat hy middagmaal soude houden, aan de deur. Aan een jongman die open deed, vraagde hy, of het Heerschap t' huys was; 't Antwoort was ja. Kan ik hem, vervolgde den gesle-

[p. 91]

pen Gast, ook eens spreken? niet wel, seyde den Iongen, want hy staat gereed om te eten. Ey, vervolgde hy, mijn Vrient? gaat heen; en segt hem, dat het noodig is dat ik hem terstond spreek, want ik heb yet aan hem te seggen, daar uyt wat voordeels van hem aan vast is, doch de saak kan gantsch geen uytstel lijden. De Iongman liep vaardig, en seyde het zijn Meester, die den Hoveling, hoewel hy de handen al gewassen had om 't Maal te beginnen, deed binnen komen. Hy vindende sig in de zaal, dede aan al de geen die daar waren groote eer bewijsinge, en versogt het Heerschap een woord of twee in 't oor te mogen luysteren: dit toegelaten zijnde, syde hy, Mijn Heer, indien gy lustig zijt: ik kan u terstond tien duysend Kroonen in gereed geld doen winnen. Den rijken slokspek dit hoorende, seyde: dat sou my heel wel dienen: maar is 'er ook eenige zwarigheid in? Neen Heer antwoorde den Hovelink, het bestaat maar alleen in u selfs. Seg my dan, vervolgde den Rijkaart, waar in het bestaat, en wat het is: Mijn Heer seyde hy, dat is van so lang een aassem, dat ik u, die bereyd staat te middagmalen, te lank soude ophouden; maar ik sal, terwijl gy eet,gaan wandelen, en u, als gy gedaan hebt, weder komen aan spre-

[p. 92]

ken. Den Vrek, naar dese winst dapper verlangende, vreesde dat desen Kabouter yemand mogt ontmoeten, die hem dit vetjen uyt de neus soude strijken; des hy met een vrolijk gelaat dus uyt-voer, mijn Vrient het is onnodig elders te gaan, wanneer gy u belieft te genoegen met het geen mijn Kok geschaft heeft, en als wy wat moets gemaakt hebben, dan kunt gy hier aan my met gemak verhalen. Dit waren de koten die den loosen hovelink sogt, evenwel liet hy sig een weynig noden, maar haast geseggen: Hy settede sig aan den Disch, en hebbende met voordagt daar op gevast, vergat niet zijne pens vol te proppen, sonder eenige Tafel reden terwijl men at, te gebruiken, door vrees van zijn bekomst niet te krijgen: en had hy voor acht dagen spijs in zijn holster konnen steken, gewis hy had het niet gelaten: Godt om de schimmel in zijn maag, geen vat op de kost te laten, soo veel wijn door het keelgat als 'er voor hem quam. De Maaltijd gedaan, en de kost opgenomen zijnde: nam den Rijkaard, vlammende op de buyd zijn Gast by de hand, seggende; gaan wy in mijn vertrek, daar wy van de saak, te voren geroerd, breeder sullen spreken. Daar zijnde, vraagde hy; gaat de winst seeker, en bestaatse gelijk gy gesegt hebt in gereed

[p. 93]

geldt? Ia mijn Heer, antwoorde den Hovelink, is het niet so dat gy u Dogter uytgehuwt, en daar mee twintig duysend kronen tot een Bruyd-schat gegeven hebt? waar op ja ge-antwoord zijnde, voer hy voort: Nu hebt gy 'er nog een die ongehuwt is, denkt gy haar ook soo veel niet te geven? Dat is niet meer dan betamelijk seyde den Rijkaard: wel, vervolgde den Hoveling; Soo gy haar aan my gelieft te Huwen, sal my met tien duysend Kroonen laten genoegen, invoegen dat gy op staande voet tien duysend Kroonen in gereed geld kont winnen. Den Vrek was soo ontsteld van so uytgestreken te zijn, dat hy aan hem, al vloekende het gat van de deur wees, daar den Schalk, die voor heen geen andere gissinge gemaakt had, sig weynig aan stoorde, maar den Rijkkaart voor zijn maal, met uit-lagchen en schimp betaalde. Des is het seker, dat een Poëet, siende op dese gelegentheyd, heeft gezongen:

Een gierigaart is als een Hondt,
Die met de beeten in de mondt,
Zoo greetig naar de schaduw hapt,
Dat hem 't schimmend' broot ontsnapt,
Of als een los kop, die zyn geldt,
Aan loos' en snode Heydens teldt,

[p. 94]

 

Op hoop van dat hy door heur kal;

 

Verborge Schatten vinden zal,

 

Maar als hy aan het zoeken tydt,

 

Dan is hy 't een en 't ander quyt.

 

Gelukkig is dan zulk een Man,

 

Die hem met 't zyn vergenoegen kan.