't Leven en Bedryf van Clement Marot

[p. 80]

De Hoofsche Oorlogs-Trom.

EEen van de grootste van Vrankryk, dog op verr' na geen van de verstandigste, voegde gewoonlyk aan des Koninks zyde, en tergde het geduld van syn gehoor met een ontelbaar getal van laffe en ongesoute woorden: de Majesteyt wilde, hoewel hy daar van walgde d' agtbaarheyd van dese redenaar niet met voeten treden schoon hy wel gaarn sou gesien hebben, dat een ander hem een weynig mostaart op de tong had gesmeert. Clement die hier in vaardig was, dit merkende, loerde niet dan op gelegentheyd die hy binnen weynig dagen vont; want siende de Konnink in 't geselschap van een der Prince van den bloede, benevens desen Ratelaar, op de hof plaats wandelen, soo geboot hy terstont aan eenige van de Lyf-wagt hem te volgen: voorts greep hy een Hellebaart in de vuyst, en moedig, als een ervaren Hooftman, (gevolgt van een deel onvertsaagde Krygslieden) in dese gestalte voor de Majesteyt, vragende met een gefronste trony waar het te doen was, en onder wat vaandel hy hem met syn by-hebbende magt soude voegen. Den Konink geliet sig nergens

[p. 81]

van te weten, dies hy, na sig wat bedaart hebbende, dus uytvoer: Wel Clement, wat beweegt u dus gewapent voor ons te verschynen. Sire antwoorde hy, niet anders dan het geluyt van die geweldige Oorlogs Trom, die gy daar op uwe zyde hebt. Den Konink, dit hoorende, begon te mees muylen, gebood den Tyt-verdryver te vertrekken, daar in hy goedwillig gehoorsaamde, maar de vereering die hem daar voor van den onwyse Prater wiert belooft, Weygerde hy met een sonderlinge aardigheyt te ontfangen, en beschonk hem met dit navolgende Schimp versje:

Op de Woorden die een Zot spreekt:

Al fronst hy zyn gelaat, Al stoft hy op zyn staat,
Al zit hy in den Raat, Gans buiten reden praat,
Uytstroit in overdaat, Staag uitvint sonder maat:
Zyn als het hol geluit dat uit den Trommel gaat.