't Leven en Bedryf van Clement Marot

De Levendige Doodt.

EEn deel van des Koninks Gunst-genooten, handelde met elkander met de Majesteyt, van de schadelijkheyd der Pest, en dat het selve niet dan verderf na haar sleepte. Dit was van Clement soo haast niet gehoort of hy ley 'er tegens in, seggende: dat hun voor-stellinge niet sloot, dewijl dese siekte verscheyde Lieden voordeelig was geweest: Ia de bloote naam daar van, kan, alsse wel gebruykt wort een verleegen Man uyt de nood helpen; gelieft gy Heeren daar van het bewijs te hooren, so luystert toe: Het is binnen Venetien, gelijk om meer andere plaatsen de manier, dat de Huys-huir voor alle andere schulden moet worden betaalt; ook hebben de Edel-lieden daar gemeenlijk so veel Huysen, datse van des selfs huire meest leven. Hier was een loose Vos, en bedorve Waart, die niet wijdt buyten Venetien, een Huys genaamt Allen, in het vierde jaar, sonder een duyt huyr te betalen, had bewoont, en de Huys-heer met een deel leugens so lang gepaayt, tot dat hy van hem voor 't Regt geroepen en tot de beta-

[p. 73]

linge, op poene van gegeesselt te worden, gecondemneert wiert. Den Waart, merkende dat het eyndelijk op een quaat eynde soude uytlopen, maakte met zijn Wijf een aanslag, hoe sy haar houden souden als den Huys-Heer quam om het gewijsde tegens hem in 't werk te stellen. Op een dag, wetende dat hy voorseker het net spannen sou, hielden sy de wagt, om hem, als hy quam, van verr' te sien. So haast vernamen sy het gezwarm der Dieveleyders niet, die de last hadden om den schuldenaar te vangen, of de lose Waart vertrok zig in een Kamer, en leyde sig op de vloer neer soo lank als hy was; terstond quam het Wijf, en spreyde hem een zwart kleet, versien met een wit kruys, over't gantse Lijf, settende een brandende kaars by het hooft, en by de voeten, in alle manieren of hy dood waar. Na weynig tijd quam den Edelman met zijn gevolg aan de deur kloppen. De Vrouw deed open, huylde en weende bitterlijk. Maar den Edelman, zijnde begerig om den Waard te krijgen, en drong sonder de Vrouw yet te vragen, met de Dievenleyders na binnen; het Wijf liep hem al huylende na; en deed de deur van de kamer, daar de levendige doode in de lag, wijd open, seggende dat haar Man schielijk aan de Pest was ge-

[p. 74]

storven. Den Edelman, en de Dieve leyders, waren dit hoorende, soo benauwt, datse niet gauw genoeg uyt 'er huys wisten te komen. Soo haast quam de Edelman niet in zijn woning, of hy nam, van overgeve boosheyt, zijn Boek, daar in al de reekeningen, die hy met den Bedrieger had, in stonden, en scheurde het Blad daar uyt, en smeet het op het vuer. De waart verresen zijnde, toefde niet lang, maar droeg al het zijne daar uyt, en vertrok met zijn wijf in een ander wooning, meer als een half mijl daar van daan; sulks dat den Edelman, die de Waart voor doodt agtede, niet wist waar de Vrouw gebleven was. Ontrent een jaar hier na, komt den Edelman den Bedrieger, die zijn een oog toe hielt, en al stijf deur gink, tegen. Den Edelman keek hem na, denkende by hem selven, hadde die Carel soo wel twee oogen, als een, ik soude wel durven zweren, dat het mijn overleefde schuldenaar was: en dat hy van den doot verresen zijnde, hier quam woonen om my te voldoen. Eenige weeken hier na quam den Edelman hem so onverwacht tegen, dat hy zijn oog vergaat toe te doen: dies hy hem terstondt kennende; dus uyt voer: O gy schalk! gaat gy hier nog langs de straat, en ik meende, dat gy lang doodt, en be-

[p. 75]

graven waart; dwingende hem voort om mede tot in zijn huys te gaan; het geen hy hoewel seer ongaren dede. Terstont sloeg den Edelman het schult-boek open, dog hy kon des Waarts rekening niet vinden, des hy eyndelijk bedogt, dat hy 't uyt zijn Boek gescheurt, en verbrant had. Daar op vraagde hy den Schalk, hoe het sterven met hem was toegegaan; den Waart vetelt het van stukje tot beetje. Den Edelman, dit hoorende, begon van gramschap te lagchen, en schonk hem de schult quijt; bedenkende, dat men van een kalen vogel, geen goede pluymen kan plukken. Siet; vervolgde Marot, gy Heeren, wat voordeel sig desen vos met de naam van Pest wist te doen. En hier mede agt ik dan mijn woord bevestigt, en uwe E. E. al te samen voldaan te hebben: gelijk hy ook versekert had, want niemant brogt 'er yet anders tegen in, dan te laggen dat longh en lever drilde als een Troms-vel als 'er op geslagen wort, des hy sig wederom voegde, om yets te verhalen van