't Leven en Bedryf van Clement Marot

Den klugtigen Dief.

HEt gebeurde op een tijdt dat de Koning sig met de vertellinge van Marot wat sogt te vermaken, daar toe de Boodts maaker terstont bereyt was. En alsoo men op die tijd juyst sprak van de kloekmoedigheyt die een regtschapen Christen tegens de doodt hoort te betoonen, so seyde Clement; indien dit het regt teeken van een Christen is, soo is 'er onlangs een regtschape Christen opgehangen: want desen Dief zijnde drie en-twintig jaren oudt, tot de strop veroordeelt, verschrikte (doen hy dese ellendige boodschap kreeg) niet meer dan of men hem een luys ontnomen hadt, seggende: Ik heb wel thien jaren (voor dat ik gevangen wierde) geseyt, dat ik liever van de Vogelen dan van de Wolven wilde gegeten zijn. Des morgens eer men hem haalde om zijn

[p. 69]

Sententie te ontfangen, seyde hy tegens de Ciper, dat hy een goet Eyke-vuur soude stooken, om hem eens deur en deur te warmen, dewijl hy den gantschen Winter in de koude, hagel en sneeuw sou hangen sonder een vonk vuurs te sien. Als hy uit de Boeyen, om aan magere Lyn te huwen wiert gehaalt, so seyde hy met een lagchende mond, tegens de voornoemde Cipier: Heer Waart, ben ik t' avont ten negen uuren niet in huys, so hoeft gy na mijn niet te wagten, maar vry gerust liggen slapen, want ik sal u in de nagt niet aan de deur rammelen. Tegen den Opperschout voer hy, doen hem zijn Sententie voorgelesen was, dus uit; Heer Schout, wilt gy van daag een half uurtje voor my uytstaan, ik wil alle dagen, het gantsche jaar door drie missen voor u hooren? Hem wiert een Iacobiner Monnik, na d' oude gewoonte, toe geschikt om hem te onderwijsen, hoe hy sig bekeeren, met Godt versoenen, en hem tot de doodt bereyden soude: de woorden, die de Geestelijke Heer tot dit werk gebruykte, waren in deser voegen geschiet, O Soon! hoe gelukkig zijt gy, dat gy den tijt en 't eynde van uw Pelgrimagie weet, en dat gy uit dese bedroefde werelt scheyden sult; hoe mening is 'er die tot dese kennis

[p. 70]

niet gekomen zijn: daarom seg ik, dat gy gelukkig zijt, siende het eynde van uwe verdriet, en het begin van uwe vreugde: Og Heer schoot hy 'er voorts op uit, woud gy dese gelukkige Pelgramagie voor my doen; ik wil voor u wolle en barrevoets te Romen gaan. Daar op gaf de Monnik, die ook de slegtste suster niet was, wederom tot antwoort: mijn vrient ik soude het u niet weygeren, indien mijn Prioor my daar toe maar oorlof geliefde te geven om kosteloos en schadeloos uyt ende t' huys te komen. Terwijl de Beul besig was om hem den strop om den hals te doen, so sag hy onder de toe-kijkers een Man, daar hy diwils hadt gehuysvest sonder oyt kans te vinden om hem yets te ontnemen. Dese man had hem eens op Dievery betrapt, en wakker afgerost, het geen hy belooft had te vergelden: des hy, denkende daar toe nu best gelegentheyt te hebben, terwijl hy met den strop om den hals op de ladder stont, den Opper-schout dus aansprak: Mijn Heer, ik sie daar onder den hoop een Man, die altijd mijn gestolen goedt, om de derde part van de waarde heeft gekoft; hy wist wel hoe ik 'er aan quam; altijd was het zijn gadinge; had ik hem niet gehadt, ik waar al lang uyt de Gryp-steeg verhuyst ge-

[p. 71]

weest: maar siende dat ik het goed by hem altijd soo maakelijk quyt wiert, soo groeyde de lust tot het raaken dagelijks aan. So dat het spreek woort waaragtig is, warender geen heelders, daar waren geen steelders. Kort, hy maakte het soo, dat dese Man, die hem altijdt voor heel degelijk hadt gehouden, als een Dief wiert aangetast en voor de Regters gebragt. So haast was dese degelijke man, die sig dapper op zijn onschult beriep, soo na niet dat de Dief hem siende, en toe spreeken kon, of men vernam yets wonders, want den verwesen begon met een lagchende mont tegen den gevangene dus uyt te varen: Heb ik het u nu niet vergolden gelijk ik beloofde, doen ik voor de Lakens, die ik in uw Huys gestolen had, van u soo lustig gebeukt wierde, dat het my meer dan drie dagen heugde? Ook vertelde hy voort al den handel aan de Schout en Schepenen, invoegen dat de goede Man, ontslagen zijnde, dede dat den Dief met een vrolijk aangesigt van de ladder sprong, en tusschen Hemel en aarde bleef hangen; bewijsende dus in al zijn bedrijf dat hy voor de doodt in het alderminste geen vrees in zijn herte had gehuysvest. Dog of hy daarom onder het getal der Christenen zy te schatten, daar aan sou-

[p. 72]

de ik geweldig twijffelen. Het geen de Konink en al de Heeren met hem seer garen toe stonden.