't Leven en Bedryf van Clement Marot

[p. 65]

De verlege Waardin.

BInnen Parys was een Waardin, die door haar loosheyt elk wist te bedriegen, en het selve niet ontsag voor een klugjen aan de gasten te vertellen. Marot dit vernomen hebbende, besloot by sig selven dit haar te verleeren; dies hy, bebbende sig door het scheeren van syn baart, kleederen, en anders gantsch onkundig gemaakt, daar als een vreemt Koopman quam huys vesten, hebbende niet anders by hem dan een Bonsjet en Rapier, dat hy aan niemant dan aan hem selfs betroude. Na dat hy ontrent veertien dagen daar hadde geweest, wel gegeten en gedronken had, soo gebuerde 't dat de Waardin, sittende nevens haar Man by hem aan den Disch, een schaal met roode Wyn in de hand nam, en haar Gast eens toedronk: dies hy seyde dat hy een konst kon, daar mede men roode en witte Wyn uit een Vat kon tappen. De Waardin dit hoorende, liet 'er voorstaan dat sulks onmogelyk was: Maar hy seyde, dat 'et een slegte, dog een seer profytelyke konst was, en dat 'er in gansch Vrankryk, niet meer dan nog een Man nevens hem was die sulks wist, dat 't hem van een Waart,

[p. 66]

daar hy t' huys gelegen had, een hondert gulden was geboden om 't hem te leeren, dog dat hy het niet had willen doen. Hier door wiert de Waardin soo begeerig tot wetenschap, dat sy hem niet ongequelt liet om 't haar te leeren, het geen hy eindelyk beloofde te doen, op voorwaarde, dat sy 't selve aan geen ander soud leeren. Dit was zo haast niet belooft, of de Waardin wilde wel dat hy 'er terstond de konst geopenbaart had, dog hy seyde, dat hy daar toe yets moest besigen, dat op die tyd niet by de hand was; dus liet hy nog een dag of drie door-schieten, tot dat hy op een morgen, terwyl de Waardt en de Dienst-boden uit waaren syn slag waar nam, seggende, na dat hy syn goet gereet gelegt hadde, tegens de Waardin: Kom, laat ons nu in de kelder gaan, en neemt een schaal mede, ik sal nu aan u myn belofte voldoen, en ik ben blyde dat 'er niemant in is die ons kan beluysteren wat ik u wysen en seggen sal: want de konst is al te eel om so gemeen gemaakt te worden. Dus pratende, quamen sy te samen in de Kelder, so haast waren sy daar niet, of hy nam een Foret, en boorde daar mede een gat in den bodem van een vol Oxhooft roode

[p. 67]

Wyn, want hy had haar wys gemaakt dat men aan een vol Vat moest beginnen, en dat 'et soo lang sou dueren tot dat de Wyn uit was, tappende dan daar uyt de schale boorde vol, en geboodt haar een duim voor 't gat te houden, het geen de goede sloof terstont dede; daar na boorde hy wat lager nog een gat, dat sy met haar andere duim toe hielt? doen keek hy heel verbaast om, als of hy na een glas sag, seggende: Wel hey, is 'er niet een Roemer in de Kelder? het antwoort was neen: so moet gy seyde Marot, daar soo lange blyven staan, tot ik een Roemer en een paar swikken van de kamer heb gehaalt. De Waardin geen arg denkende, liet hem gaan. Dies hy, krygende syn Degen, Mantel en Bonsjet, den aars in den arm nam, en ten huyse uitging, latende de Waardin dus, sonder handen aan het Wynvat gebonden, in de Kelder staan? hoe luyt een leelyk sy om syn weder-keeren riep: so wiert sy echter niet eerder, dan doen de Dienstmaagt t' huys quam, verlost. Sy vraagde na haar Gast, maar de Maagt wist nergens van? des sy op de Kamer gingen daar-sy hem vermoede te syn, dog bevonden dat hy met syn goetje deur was, hebbende niet anders voor

[p. 68]

betalinge gelaten, dan een klein Papiertje, gevult met dit navolgende vers.

Uw loosheyt heeft de Schuld dat ik uw heb bedroogen,
Wilt dan na dese tyt van uwe list niet dogen.
Of anders kom ik weer, in een vermomde schyn,
En leer u nog een konst, by dese, vande Wyn.