't Leven en Bedryf van Clement Marot

[p. 34]

Klugtige Pleyt om een Hont.

GEen toe val soo vreemt, of Clement Marot wist'er yets op te vertellen. Het gebuerde dan, dat 'er, terwijl hy met den Konink op de Jagt was, een van de beste Honden wert geschooten, daarom de Majesteyt seer moeyelijk wiert; dies hy, dit merkende, terstont dus uytvoer; Sire, een goet gesel, reysende over velt, met een Hellebaart in de handt, wiert van een grote en bijt-agtigen Hont so fel besprongen, dat hy sig qualijk wist te bergen? des hy genootsaakt was zijn lijf te verweeren, gevende het vergramt Beest met den Hellebaart sulk een duw in de huydt, dat hy het bijten na die tijdt gantsch vergat. Den eygenaar van den verslagen Reekel, wilde den Hond van den goeden gesel betaalt hebben, seggende: dat hy aan hem door zijn vlijtig waken en oppassen groote diensten had gedaan: dog wat de eygenaar voorwende, den reysiger wist hem niet een duyt te wil, seggende: dat hy hem niet uyt moetwil, maar door noot om't leven had gebragt, dewijl hy daar van so fel wiert besprongen, dat hy, of de Hont, hayr moest laten: en als 't een beyden moest zijn, so was het beter een beest dood, dan een mensch gewont. Kort, het quam so wijd, dat den goeden

[p. 35]

gesel van des Honts meester voor het Geregt wiert gedagvaart. So haast was hy daar niet gekomen, of den Rigter vraagde hem, hoe hy den Hont gedoot had? Hy verhaalde al de omstandigheden, en dat hy van het Beest niet kon ontslagen worden. Gy sout, zeyde den Regter, hem met den stok des Hellebaarts na huys gedreven, of anders gegroet hebben. Terstont geeft de knegt, dat ook een gaauwen baas was, tot antwoort: mijn Heer, indien den Hont my met zijn staart, en niet met den mond had willen bijten, ik had voorseker ook het agterste, en niet 't voorste van de Hellebaart tegens hem gebruykt. De Regter dese gaauwigheyd gehoort hebbende, oordeelde hem van alles vry, ongehouden een pennig voor de Hont uyt te keeren. Dese vertelling was den Koning soo aangenaam, dat Marot terstont wat anders te bord moest brengen.