't Leven en Bedryf van Clement Marot

Wonderlyke handel tusschen een Jonge Edel Juffer, en een Minne-broeder.

OP een selfde tijt, als Mevrou Margareta van Oostenrijk, in den naam van haren Neef, den Roomschen Keyser tot Kamerik, om de vrede met den Aller-Christelijksten Koning (in wiens plaats haar ter stede was gekomen de Hartoginne Louisa van Savoeyen) te treffen, soo onthielt zig ook aldaar de Gravinne van Egmont met haar Dogtertjen, die terstondt, na dat alles klaar gemaakt was, haar verblijf op een van haar huysen nam, ontbiedende aan den Guardiaan van het Minne broeders Klooster, dat hy een deugtsame Pater (soo wel om te preken, als om te Biegten) by haar op 't Huys beliefde te senden: het geen hy na so haast

[p. 15]

volbragt, als begeert was. De gesondene Broeder dede zijn dingen wel dat de Gravin sig zijn preken ten vollen vernoegde. Onderwijl begonnen de Kars-dagen te naken, om aan 't Altaar te gaan, dies besloot sy eerst te Biegten, en dat in een besloote Cappelle, om dies te vryer haar hart voor de Vader uyt te storten; so haast hadt sy die niet verrigt, of sy sondt'er Dogter, om ook gesuyvert te worden, by den voornoemden Monnink. So haast had de jonge Juffer haar geheymen aan hem niet ontdekt, of den loosen gast voelde wel aan wat euvel sy siek was, leyde haar derhalven een klugtige boet-straf op, seggende; mijn kindt, indien gy van al uwe sonden begeert gesuyvert te zijn, so moet gy mijn Gordel drie dagen lang op uwen blooten buyk dragen; want deselve is magtig om 't voorleden weg te nemen en het toekomende quaat te verhinderen. Sy, dit hoorende, stont een wijltijts verbaast niet wetende watse hier in soude doen. Eyndelijk zeytse (dewijlse hem niet ongehoorsaam dorst zijn;) lieve Vader, wilt my deselve (wijl gy weet dat het tot mijnen beste is) behandigen, opdat ik daar so mee doe als gy geboden hebt. Terstont gaf de loose Monnink haar dit tot antwoort; lieve Dogter, u handen zijn tot sulk een hey-

[p. 16]

lig werk veel te onreyn; des moet ik het self doen, met die daar mee ik u de zegen gegeven heb, en zijt vry versekert dat sulks soo haast niet sal geschieden, of gy sult van alle uwe sonden ontbonden zijn; de Jonge Juffer begon hartelijk te weenen; des vervolgde de Monnik zijn begonne werk, seggende: wel Dogter, zijt gy kettersch geworden, dat gy u weygerig stelt ontrent de Ordinantien van de Moeder de heylige Kerk te gehoorsamen, dat hoop ik van uwent wegen nimmermeer: daar op sey Meje-juffer, og Vader! dat zy verre van my, gebruykt derhalven den Biegte soo 't de kerk gebiedt, ik wil de Absolutie garen ontfangen, en de boetwerken goet-willig doen, maar te gedoogen dat gy met uwe handen aan mijn bloot Lighaam sult raken, dat kan mijn eerbaarheyd in geenderleye wijse verstaan. Wel nu dan seyde de Pater, soo weyger ik ook aan u mijn Absolutie te geven. Mits rees de Juffer op, zijnde in haar gemoet heel bezwaart, vermits sy waande dapper gesondigt te hebben met den Pater niet te gehoorsamen. Soo haast quamse niet in de Kerk, of haar moeder quam van 't Altaar, des sy haar geliet als ofse daar mee na toe quam gaan: de Gravin dit siende, vraagde haar ofse bereydt was, en al ge-

[p. 17]

biegt had? Het antwoordt was: Neen. Wat hebt gy, vraagde de Moeder, dan so lang by de Pater gedaan? ik heb, seyde sy, wel gebiegt, maar wijl ik hem de penitentie, die hy op my leyde, weygerde, so wilde hy myn de Absolutie ook niet geven: De moeder ondersogt daar op de saak so wijsselijk, datse al den handel van den kitteligen Biegt-vader te weeten quam; des sy haar Dogter by een ander dede Biegten en Absolveren, so dat sy nog dien dag het Sacrament ontfing. Soo haast quam de Gravin niet uyt de Kerk in haar huys, of de Staat-juffers begonnen tegens haar over den Biegt-vader te klagen, dewijl hy den eenen dit, en den ander dat tot penitentie had op-gelegt. De Gravin, die den Monnik niet dan alles goets had toebetrout, kropte haar gramschap soodanig in, dat sy niet dan met een lag de verwondering van dese vreemdigheyt uyt boesemde? dog egter lietse niet na den Monnik voor haar te ontbieden, en hem soo lang met roeden te doen geesselen, tot dat hy de waarheyt van al het geen dat'er geschiedt was, beleedt, en haar om genade badt. Sy sondt hem op een wagen, wel vast met touwen gebonden, aan den Gardiaan: belastende de selve na desen een vromer man aan haar om Godts Woort te

[p. 18]

Prediken, te senden, als desen vleeschelijken Broeder was.