Logo DBNL
'Biographieën van beroemde mannen uit den Deventer-kring' (1901-1903)

'Biographieën van beroemde mannen uit den Deventer-kring'

(1901-1903)–Anoniem Levens van onderscheidene vrome vaders–rechtenstatus Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende

VIII. Gerard Zerbolt van Zutphen.

Van den weerdigen man here Gerijt van Sutphen1).

Doe hij noch jonck was van jaeren, gaf hij hem seer vlijtlic totter leeringe in der schoelen. Ende alst geveel, dat die kynder orlof hadden, daer en was hem niet omme2); hij plach daer oec ondertijden om te screi- (fol. 215r)+ en, als men in der schoelen ghene lexce en las: soe wee dedet hem, dat hij den dach sonder leer solde toebrengen. Alle dage pynde hij een guet punte te vatten uytten monde sijns meysters, dat hij in sine borst lechde; ende dat plach hij vake over te halen3) ende toe edercauwen, opdat hij daer wijsheit uyt mochte trecken.

Hij was seer abel van verstande, ende alte grote mynne ende vlijt had hij tot wijsheit te leeren, ende sunderlinge was hij geneiget totten vryen consten; mer onse lieve Heer wolde hem groet hebben in godliker wijsheit ende cunsten. Hij quam toe Deuenter te schoelen, ende daer gaf hij hem altemael onder here

Florens ende waert sijn oetmoedige discipul, van welken hij leerde die werlike wijsheit te vlien ende der godliker wijsheit te volgen, dat hij (fol. 215v)+ oec troulic dede. Want hij gaf hem alsoe seer tot onsen lieven Heren ende totten duechden, ende sijn herte pynde hij alsoe te becummeren mitter Heiliger Scrijft, datten scheen, dat hij gheens dinges van buten en roecte1).

Hij satte al sine genoechte in onsen lieven Heren ende in die heilige buecke. Hij verblijde hem vele meer tegen een guet bueck dan tegen ene guede maeltijt.

Seelden was hij uyt sijnre cellen; ende soe onleedich2) was hij in die Heilige Scrijft te leesen ende te scriven ende sijn gebeeken te spreken, dat hij niet wachten en konde die spynnewebben uyt sijnre cellen te vegen. Of selden mochte hij een vinster opdoen, al wast oec dattet suverlic weeder was. Want die guede be- (fol. 216r)+ kummeringe van bynnen hadde hem van buten onachsem gemaket alre dinge.

Op ene tijt sechde ene tot hem: ‘Hoe sitte ghi in dese kamer, of ghi beslaten wert in ene kule! Ghi solden doch een vinster opdoen, dat ghi uwen adem mochten halen; dat solde u markelic guet wesen.’ Doe antwoerde hij al zuetlike weder: ‘Ya, cunde ict wachten ende cunde ic soevele dencken, ic love, het solde my wal guet wesen.’

Hij en sochte gheen solaes3) van buten noch hij

en plach nummermeer in den hoef te gaen om hem te verwanderen1). Mer sine verwanderinge was, dat hij sijn herte oprichte tot dat hemelsche hoef, ende sine vermakinge weeren die heilige buecke. Hij was seer verstandel ende curios2) in die Heilige Scrift (fol. 216v)+. Hij maecte twie buecke, uut welken men marken mach, hoe hij toe rechte verlicht was in rechter kennisse der sunden ende der duechden ende in rechten lichte des Kerstengeloven. Dat ene bueck beghynt: ‘Salich is die man, wees hulpe van di, Here, is’, dat ander: ‘Een mensche daelde neder van Iherusalem in Iercho’3). Als hij genck ten eten, soe verblijde hij hem meer tegen die heilige lexce dan tegen die spyse. Hem waert eens gevraecht, wat hij dachte als hij ten eten genge. Doe antwoerde hij: ‘Als ic totten enen gae, soe gae ic totten anderen.’ Hij was onverwandelic van bynnen: sijn herte was in Gode gevest.

Here Florens plach hem vake te ropen tot sinen rade, want hij was seer wijs ende verstandel. Ende sunderlinge plach hij raet an hem te zueken van dingen, * die an die * conciencie droechen. Hij had oeck (fol. 217r)+ vele verzuekes4) van buten om sine grote wijsheit van paters ende anderen groten luden. Ende als hem enige zwaere questie voerquam, die hij niet en verstont, die plach hij te teykenen, heent5) hij bi enigen geleerden man quam, dien hij sij vraechde.

Ende wat hem die dan sechde, daer plach hij hem mit alre oetmoedicheit toe te voegen ende was daermede tevreden.

Dese guede man had een seer1), dat die meysters heyten die fystel2). Dit droech hij lange verborgen, omdat hij niet en wolde, dat men onleede hebben3) solde om hem te meysteren4). Ende hij dachte: hij wolde die pyne lijden in verghiffenisse sijnre sunden; mer ten leesten doe vernammet here Florens, ende hij liet hem sonder vertreck5) helpen. Int jaer ons Heren m ccc ende xcviij (fol. 217v)+ doe waert hij+ gesant totte(n) abet6) van Dickeningen7) om ene sunderlinge zake, ende sijn medegeselle was here Melijs. Ende onderwegen waert here Gerijt begaeft mitter pestilencie, soedat sij toe Wyndesem an toeghen. Ende die siecte waert seer zwaer, soedat here Melijs tot hem sechde: ‘Here Gerijt frater, my dunket, dat ghi sterven wilt.’ Doe antwoerde hij al mynlic: ‘Ya frater, dat dunket my oeck.’ Cort hierna gaf hij zuetlic sinen gheest, recht als al slapende. Het was op santa Barbran8) dach9), ende die monicke stonden in den choer;

ende als sij son gen dat versikel1): ‘Com bruyt Christi, ontfange die crone, die di onse Here bereit heeft,’ etc., doe stont daer een heilich monick2), die sechde: ‘Sie, daer vaert die bruyt Christi heen!’ Want hij sach here Gerijts ziele zalich- (fol. 218r)+ like heenvaeren. Hij waert begraven toe Wyndesem voer die doer hoerre kerken3). Als here Florens die weerdige vader hoerde, dat sijn lieve descipul doet was, waert hi alte seer drovich ende screide mit alle sinen bruderen; want hem was onthaelt4) alte vuerigen columpne5) sijns huyses. Ende hij sande enen breder, geheiten Iohan Becker, om dat licham te halen, opdat hij hem mochte begraven onder sijne bruders. Mer die van Wyndesem weeren vlitich dat licham des heiligen mans bij hem te hoelden. Ende daeromme groven6) sij hem alsoe vroe als sij mochten, want sij hieldent voer groet heilichdoem. Ende eer Iohan Becker daer quam, soe was hij al begraven. Hij sterf int jaer ons Heren m ccc (fol. 218v)+ ende xcviij7), ende in den jaer sijns levens+ xxxi.


Vorige Volgende

Over het gehele werk

plaatsen


Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs