Lente-bloemtjes geworpen in de schoot van aangename juffers

[In 't stilste van de nagt, dat al de sterren 't sagen]

Toon: Esprits qui souspires.

IN 't stilste van de nagt, dat al de sterren 't sagen
Swoert gy voort aangesigt der silverblanke Maan,
Ondankbre Roosemond; dat nimmer soud vertragen
De loop van uwe min maar steeds al hooger gaan,

[p. 16]

 

Gy hingt my aan den hals met minnelijk verlangen,

 

Gy drukte selv' mijn hand op uw verliefde borst

 

Gy bleeft gelijk de klim om mijne leden hangen,

 

En 'k leste in uw arm mijn kuysse minnedorst

 

Gy woud (spraakt gy) mijn min met weder min betalen

 

g'Had alles over voor soo wellekomen gast,

 

Gelijck de mosseltjes aen krabhooft, en om palen,

 

Soo kleefde toen mijn mond op uwe lipjes vast.

 

Soo lang de wolf het vee sal leggen list, en lagen,

 

En men het ruyssen hoor der golven aan de strand,

 

Soo lang de Son int Oost sal klimmen op sijn wagen

 

Swoert gy dat duren soud' uw suyv're minnebrand.

 

De swaluw mogt veel eer haer wederkomst niet weten.

 

En 't nat van Rijn, of Maas na haren oorspronk gaan,

 

Als gy O Roosemond oyt mijner soudt vergeten,

[p. 17]

 

Nu durft gy evenwel dit in de wind heen slaan

 

Maar denkt soo edel bloed oock leeft in mijne a'ren

 

Dat nog uw minlijk oog, nog uw boetvaardigheyt

 

Het onweer van mijn spijt sal kunnen doen bedaren,

 

Is eenmaal tegens uw het vonnis daar toe leyt

 

Gy die my nu versmaat sult dan nog eens betreuren

 

Verlies van sulken min, als mijn misbruykt gedult

 

Zal weigeren het geen uw voormaels mogt gebeuren,

 

Zoo dra de Kerfstok van mijn lijden sy vervult.