Leiding. Jaargang 2

[p. 75]

Witte vogel

Werelden zijn onbegrensd; op het zwaarteloos schip der droomen
Rustend en langzaam voortgedragen, boven de groene halmen
Die duizende aaneen zich heffen uit blanke waterplassen
Tot groene vlakken, boven dit onbetredene wijde vind ik
De eindloosheid der wereld, van alle bekommering ontdaan
En daar wil ik lang schuilen, maar het niet beëindigen
Van velerlei leed en taak, een reedloos machtig bevelen
Blijft in mijn bewustzijn, tot ook deze gedachten
Wegzinken in 't wijde als tijd in het tijdlooze,
Zij kunnen vergeten zijn in het land waar ik poosde.

Zoo beäam ik wat de trekkers in deze oorden
In zonderling opmerken van mijn geschiedenis en van vele
Andere mij doen hooren, want een milde hoogere
Waarheid is in hun en in mijn bevinden en ik voel
De vrijheid, de oude begeerde zee, lokkend bereikbaar.

Daarin is alles. Ik ben daar gelijk die anderen
Die in hun verschijning eeuwig zijn, veranderlijk wel, en die
Heffen in hun woord, hun verheldering al wat uit 't leven
Naar deze wereld zweefde, eindlooze bewogenheid
Heffen zij in hun vrede. Aan hun zijde biechtte
Ik lang de grilligheden van het diepste ervaren.

Doch een schril-witte en rappe vogel
Wint zich een veld van hemelblauw,
Er was eeuwige nevel en die werd verbroken,
Het woord van een kind klinkt, het oog
Van een lief menschenkind blinkt geruimen tijd,
De oude stroom van de liefde draagt mij weder.

Nog een kort leven leef ik met deze witte vogel
En sta in het aardsche dat nooit zoo volkomen

[p. 76]

 

In dag en nacht van geluk gloorde; het oogenblik

 

Bekoort als de eeuwigheid, doch zeer schrikwekkend

 

Is neven dit oord van geluk de neerslag van tijd en sterven.

 

 

 

Zeer eenvoudig doet godlijk bestaan zich in menschenvorm weten

 

Doch die luistert en schouwt is bijna vergaan als die schoone

 

Eenvoudigen hem voor oogen komen, geen heeft

 

Op aarde deze lijflijk gevonden, schoon zij nabij ons

 

In al het eigene zijn en spreken als menschen tot ons.

 

 

 

Maar ook zij geleiden eenmaal naar de groote

 

Raadslige zee van het al, wij herinneren ons

 

Hoe in onwetendheid onze ziel bruiste,

 

Die gestild in het weten van deze liefdedag,

 

Ook die stilte weder ontvaart naar de nacht,

 

Als bruisende onwetendheid zich stort in de golven.

NINE VAN DER SCHAAF.