Leiding. Jaargang 1

[p. 257]

Elegie bij de dood van Willem de Haan

Zóó sterven is geen leed. Gij vierde uw feest
En gingt toen heen, bemind, beschreid door velen.
Uw levenslot had ik niet willen deelen,
Uw dood te deelen was mij lief geweest.

Elk heeft zijn eigen dood en gij hadt de uwe.
Wat was uw sterven dan uw laatste daad?
Het dankbaar groeten met verheugd gelaat
Van wie ge als meerdre kende en, nimmer-schuwe

Bewondraar, gaarne uw lof en liefde schonkt.
De donkre gronden en de bittre poelen
Kende gij niet, ook niet de trotsche stoelen
Van 't ijzige gebergte, maar ge dronkt

Het koele water van de landrivieren
Waar zij door dalen gaan, en zonneschijn
De voorjaarsluchten maakt tot lentewijn
En elvendansen loof en golf doorzwieren.

Dan doemde ook het verleden voor u op
Met schred en spel van sierlijke gebaren.
In hoofsche stoeten kwamen luchtige scharen
Rapvoetig juichend van de heuveltop.

Want Mozart hadt ge lief. Niet de gebroken
En schrille pijn, de donkre dreuning niet,
Maar vrijheid en bevalligheid, het lied
Dat in begrensde vormen uitgesproken,

De scherts en ernst van zulk een tijd verbeeldt
Die, daar hij de oude voeging niet wil laten,
Toch vrij van haar, langs de beminde straten,
Haar werklijkheid wel kent, maar ermee speelt.

Gelukkige, die de wereld kondt vergeten
Terwijl ge er midden-in bewoogt! Die kunst
Erkennen wij ook als een godengunst
Die met de Chaos onze krachten meten.

Uw harmonie was ijl en hel. Waar wij
Die godlijkste van alle machten minnen
Moet ze andre diepten, hoogten, overwinnen
En andere einders spannen in haar rei.

[p. 258]

 

Ons komt zij nooit dan als de kolk vanonder

 

Zijn walm omhoogzwalpt die het landschap vaalt,

 

Ons nooit dan als de hóógste hemel straalt

 

En duisternissen omschept tot een wonder.

 

 

 

Gelukkige, gij! En toch - uw liefde won

 

Schoon ge in uw laagte wijlde, zelfs de grooten...

 

Wie is, als gij, die Goethe heeft genoten?

 

Wie die, als gij, Dante verklaren kon?

 

 

 

Mijn beste lezer! Mijn gedichten gingen

 

Naar u en de aandacht waarmee ge alles laast

 

Heeft zin en toon zoo diep en fijn genaast

 

Dat ze vaak licht van uw gevraag ontvingen.

 

 

 

Voorbij! Bezoek en brief, weerzijdsche hulp

 

Worden tot schemerdingen van 't verleden

 

En zonder mij gaat men u nagetreden

 

En legt u ginder in uw laatste stulp.

 

 

 

ALBERT VERWEY.