Leiding. Jaargang 1

[p. 11]

De ware staat

Teruggetrokken in mijn grijze dagen
Hoor ik het naadren als van een rivier:
Schrijdende stoeten die tijdingen dragen.
De wind van hun snelheid spant hun banier.

Zij komen van daar, zij komen van ginder,
Alle einders zenden hen naar 't kleine land
Dat machtiger volken zagen als hun minder,
Maar waar één Droom woont die hen allen bant.

't Is de ééne droom van 't ongestoord verzamen
Van alle volken tot één heerlijk Rijk.
Geen scheidingen nu meer, geen oude namen,
Maar de ééne Staat, en daarin elk gelijk.

*

Wij zijn reeds die wij zijn: een volk van waarde,
Dat in zijn grootheid voor geen ander buigt.
Verder dan onze grens, wijd over de aarde
Hoort men de taal die ons bestaan betuigt.

Worstling op eigen erf, en stoute tochten,
Sterkten ons eeuw aan eeuw, als andren ook.
En al wat dichters, denkers, kunstnaars wrochten
Vierde 't Gemeenebest, dat fier ontlook.

Vierde eigen volk. Maar enkle stemmen spraken
Toen reeds wat verder reikt dan de eigen grens:
Bewust en klaar verkondden zij 't ontwaken
Van een die meer dan Burger is, de Mensch.

*

Toch Burger ook. Want om een Staat te vesten
Die alle staten in zijn wet bedwingt,
Ontdeden we ons van de bestoven resten
Van 't web van Ijverzucht, dat elk omringt.

[p. 12]

 

Wij wilden goede en trouwe burgers heeten

 

Van die Gemeenschap die alleen maar groeit

 

In stilte, in de harten van haar profeten,

 

Schoon zich de wereld schìjnbaar om haar moeit.

 

 

 

Partijen, bonden kunnen hem niet bouwen

 

Eer elk hem kent in 't hart: de Ware Staat.

 

Komt van alle einders dan, gij de Getrouwen,

 

Die weet wat Dienst is zonder Eigenbaat.

ALBERT VERWEY.