Leerrijke avonduren voor de jeugd

[p. 120]

Morgen godsdienst met mijne kinderen.

Laten wij ons stil ter neder zetten, mijne kinderen! en nadenken hoe de lieve hemelvader onze jongste bede verhoord heeft. Wij mogten in den afgeloopen nacht zorgeloos rusten op onze legerdede, onder de bescherming van onzen getrouwen Vader, en onder zijn opzigt; zijn vermogen bewaarde ons niet alleen bij het leven, maar deed ons gezond ontwaken. O, dat wij toch regt nadenken opdat voorregt, en die onderscheidende liefde, opdat ons hart regt gestemd worde, om tot eer van den hemelschen vader te zijn op de wereld, die met zoo veel deelneming voor onzen welstand waakt en zorgt. Dit morgenuur van dezen dag levert niet alleen de bewijzen op van Gods vaderlijke voorzorg, in de toerigting van de tafel met het noodige voedfel, ter onzer verkwikking: maar daarënboven, zal hij ons straks wederom in zijn heiligdom die zalige boodschap doen hooren, welke de hemellingen in de velden van Bethlehem toejuichten: Eere zij God in de

[p. 121]

hoogste hemelen, vrede op aarde, in den mensche een welbehagen. Dat bevestigend woord komt nog dagelijks tot ons, met aanwijzing hoe. God onze vader in Jezus Christus wil worden. Och, lieve kinderen! dat deze nederbuigingen Gods ons toch opwekken, om hem in erkentenis te houden, om dankbaar en in gehoorzaamheid des geloofs voor hem te leven. Dat zal onze hoop en ons uitzigt op een leven bij onzen hemelschen vader, zeker maken.

Lieve kinderen! dat wij toch onze voorregten hoogschatten, ze zijn het waardig; ja, dubbel waardig. Wie weet hoe velen gisteren avond gezond op hunne legersteden zich ter ruste nederleiden, die nu nog door het een of ander toeval aan dezelven gebonden zijn, en niet kunnen opstaan; of hoe velen dezen nacht de eeuwigheid ingestapt zijn, en wier lot reeds beslist is. Ja, hoe velen mogten met ons gezond ontwaken, maar voor welken de ontwaking welligt nieuwe zorg en angst veroorzaakt, omdat ze niet in de behoefte van een om broodschreijend kroost, kunnen voorzien. Ginds schreit mogelijk het kroost bij het sterven

[p. 122]

van eene teedere moeder. Op eene andere plaats velt mogelijk de dood eenen zorgdragenden vader. Daar valt de hoop en steun van een rampvol huisgezin. Kinderen! dat wij toch veel denken: wie onderscheid ons! en zegt ons hart dan: niets dan Gods vrije liefde? dat dit ons dan altijd aanzette, om die liefde hoogteschatten, en dat veel uittedrukken in een warme wederliefde. ‘O genaderijke God en vader! wij danken u voor uwe bewaring in den afgeloopen nacht, voor de verkwikking aan ons geschonken. Hoe groot zijn uwe goedertierenheden! Wat zijn ze alle morgen nieuw! Ontvang er onze hulde, onze erkentenis, onzen lof voor: leer ons door uwe genade en geest, hoe wij tot eer van u kunnen leven op de wereld; mogt dit de lust en de keuze van ons hart worden: schenk ons daartoe wijsheid, hulp en leiding van uwen geest; maak er dezen dag nog toe dienstbaar, opdat deze rustdag een gedenkdag voor ons worde, en verhoor ons om uwes lieven zoons wille. Amen.’