Leerrijke avonduren voor de jeugd

[p. 38]

De gedwongen koop.

Lord pelham bewoonde bijna het geheele jaar een slot, dat eenige mijlen van Londen, aan den oever van de Theems lag. Hij had de gewoonte, dikwerf alleen te voet naar Londen te gaan. Bij eene zoodanige gelegenheid, ontmoette hem eens een slecht gekleed man, die een mandje droeg. Mijlord! zeide deze man tot hem, wilt gij niet een klein wit konijntje koopen? Lord pelham zeide neen, en ging vervolgens zijnen weg. - Maar de man volgde hem en zeide, op eenen nadrukkelijken toon: Mijlord, gij zult immers niet weigeren, mijn klein wit konijntje te koopen? - Wat zal ik er mede doen, antwoordde de Lord verwonderd, laat mij gaan, vriend! - Ik ben echter overtuigd Mijlord! dat gij terstond het wit konijntje van mij koopen zult, hernam de man, en terwijl hij dit zeide, zette hij den Lord een pistool op den borst. - Ja, ja, ik zie wel, dat ik het koopen moet, waarom hebt gij niet terstond u verstaanbaar uitgedrukt? sprak nu de ander.

[p. t.o. 38]

[p. 39]

Wat eischt gij dus voor uw konijntje? - Duizend guinjes, Mijlord? - Duizend guinjes voor een konijntje? Geen schelling minder niet waar, Mijlord! gij geeft die? Het pistool was geladen, en hij had den vinger aan den haan.

Zonder twijfel, maar ik heb zulk eene som niet bij mij! - Dit geloof ik Wel, maar uw handschrift is voldoende, ik ken uwen bankier. - Mijn handschrift! maar daartoe heb ik noodig.... Niets dan papier, pen en inkt, hier zijn ze, ik heb op alles gedacht. Lord pelham, die duidelijk genoeg zag, dat er geen ander middel overbleef om van dezen zeldzamen koop ontslagen te worden schreef een wissel op zigt, betaalbaar aan den toonder, en wilde nu zijnen weg voortzetten. De onbekende kwam hem echter voor, nog steeds met het pistool in de hand, en zeide: waarheen, Mijlord? - Naar Londen. - Gij vergist u Mijlord! gij gaat terug naar uw slot, en ik naar Londen, om de duizend guinjes bij uwen bankier te ontvangen, en gij ziet wel, dat ik uwe tegenwoordigheid daarbij niet noodig heb. Vaarwel! - Lord pelham dacht het niet raadzaam,

[p. 40]

dit gesprek verder voort te zetten; maar begaf zich treurig met zijn konijntje op weg, naar zijn slot, en verhaalde niemand, hoe duur hem dit diertje te staan kwam.

Tien jaren na dit voorval, wandelde de Lord eens op eenen avond door de straten van dat gedeelte van Londen, waar hij zich toenmaals ophield; en juist viel zijn oog op eenen prachtig verlichten en rijken winkel van eenen juwelier. Het gezigt van den koopman kwam hem bekend voor; hij bezag hem naauwkeurig, en terstond herinnerde hij zich den man met het witte konijntje. Hij trad in den winkel, en begeerde eenige juweelen te zien. Bij het eerste woord, dat de koopman sprak, verdwenen alle twijfelingen van den Lord, en hij herkende zijnen roover. - Maar, wat nu te doen; hoe hem aan te geven, zonder getuigen, zonder bewijzen? - De Lord gaat heen zonder zijnen argwaan met een woord te verraden, en denkt den geheelen nacht op middelen, om weder aan zijn geld te komen.

Den volgenden morgen, toen naauwelijks

[p. 41]

de winkel geopend was, kwam hij zeer eenvoudig gekleed, en met een korfje onder den arm, daar, verzoekende den koopman te spreken. Men bragt hem in een achterkamer, waar hij den juwelier vond. Mijn Heer, zeide Lord pelham, zoodra hij met hem alleen was, hebt gij geen lust, om een klein wit konijntje te koopen? De juwelier maakte groote oogen en zag hem stijf aan. Ik ben overtuigd, voer de Lordvoort, dat gij mij terstond dit aardige witte konijntje zult afkoopen, en hield hem tevens een pistool voor de neus. O zeer gaarne, zeide de juwelier heel verschrikt, wat kost uw konijntje? Wat het mij gekost heeft, duizend guinjes. O het dubbelde, het driedubbelde, Mijlord! riep de koopman, terwijl hij hem te voet viel, en zijne brieventas overhandigde; maar om 's hemels wil, maak mij niet ongelukkig, Geroerd door zijne tranen en zijn berouw, en nog meer door het gezigt van eene jonge vrouw, en twee kinderen, die hij in den winkel gezien had, vergenoegde zich Lord pelham, met duizend Guinjes uit zijne brieventas te nemen. Neem meer, zeide de juwelier; met het geld, dat

[p. 42]

ik van u op eene zoo zeldzame wijs leende, heb ik eenen handel begonnen, welks uitslag mijne hoop verre overtroffen heeft. De Lord nam nu uit de brieventas nog duizend Guinjes, die hij naar het vondelingshuis zond. Bij het weggaan zwoer hij den Koopman, dit voorval nooit te zullen ontdekken, en hield ook woord; want eerst na zijnen dood vond men, onder zijne papieren, hiervan eenig berigt.