Een lees- en zangboekjen voor de jeugd

[p. 184]

N^o 87. Zwanenzang van een geloovige ziele, voor haar scheiden uit het lichaam (N.G. 361).

1.

Witte Zwaan, die van te voren,

Geeft zoo doffen klang,

En omtrent den dood laat hooren,

Zulken zoeten zang:

Zal mijn ziel sneeuwwit gewasschen,

In het Bad zoo dier,

Zang en dank ook niet wel passen,

Eer zij scheidt van hier?

2.

Ziel! het kooitjen zal haast breken,

Dat u hier besluit,

Haast zult gij den hals op-steken,

En vrij vliegen uit;

Als een duif haar vlerken roeret,

Om de lucht te slaan,

Zult gij worden opgevoered,

Daar gij komt van daan.

3.

Wakker op dan, voor uw ende!

Zing nog eens een lied,

[p. 185]

 

Nu Gij 't lest van uwe elende

 

Dicht voor oogen ziet.

 

Als de schippers 't land genaken,

 

Vaderland en reê,

 

Plegen zij een zang te maken,

 

Dat het klinkt in zee.

4.

Raak mijn lippen met een kole,

Heer van uw altaar,

Span Gij zelf van mijn viole

De ijverigste snaar.

Steek Gij met uw eigen adem,

Mijn dank-offer aan,

Dat mijn rook en zoete wadem

Moog naar boven gaan.

5.

God, ik heb wel duizend reden

U te zingen lof:

Meer zijn uw barmhartigheden,

Als 't ontelbaar stof:

Heer, uw Hemel druipt van zegen,

Meer in overvloed,

Dan een zoete rijpe regen

In den zomer doet.

[p. 186]

6.

'k Zal maar zingen van de leste,

Die Gij mij nu schenkt,

Die de kroon is van de reste,

Als men 't wel bedenkt:

Dat Gij mij laat gaan in vrede,

En in hope ontbindt,

Dat ik erven zal de stede,

Daar men, Heer, U vindt.

7.

Wat zoû mij de Hemel helpen,

Zoudt Gij daar niet zijn:

Niets kan mijne droefheid stelpen,

Dan uw zoet Aanschijn.

'k Hoop uw Aanschijn haast te aanschouwen

Als men 't Boven ziet:

Daarom al des Doods benaauwen

Vrees of acht ik niet.