Leerzaam gedenkboek voor de Nederlandsche jeugd

De schatgravers.

Zeker vrek, op sterven liggende, vermaande zijne zonen, in den wijnberg te graven, alzoo hij zich verzekerd hield dat aldaar een schat begraven lag. - De zoons, even geldgierig als de vader, vragen met drift naar de bepaalde plaats. - ‘Graaft slechts,’ was 't antwoord... maar plotselijk blies de kranke den laatsten adem uit. De zoons beklaagden zich minder over den dood van hunnen vader, dan daarover, dat zij nu niet wisten op welke plaats zij eigenlijk moesten graven: evenwel gaven zij de hoop op 't vinden van den schat niet verloren, en groeven derhalve, na 't lijk van hunnen vader ter aarde was besteld, met vereende en onvermoeide krachten, geheel den wijnberg om; geen plekje bleef onaangeroerd, geen steentje ongekeerd, dan, geen zweem van schat werd gevonden, alzoo moesten de knapen de zaak opgeven, niet weinig

[p. 80]

bedroefd over de ondergane teleurstelling. Maar ziet, met verbazing werden zij, in het eerstvolgend schoone jaargetijde, gewaar, dat in den omgewroeten grond alles drievoudig weliger groeide dan voorheen. Dit deed hun wijs worden: jaarlijks keerden zij den grond om; jaarlijks droeg dezelve rijkelijk, en alzoo hadden zij nu waarlijk met graven een' schat gevonden.

*

Noeste arbeid is steeds een bron van voordeel.

Naar 't hoogduitsch van burger.