Roman van Lancelot

naar het (eenig-bekende) handschrift der Koninklijke Bibliotheek

LVII. Van den [coninc] ende vander [joncfrouwen] metten [cyrkel].

Die aventure doet ons cont,

Dat in deser selver stont
Een coninc was, ende hiet Briant,
Ende was coninc int rode eylant;
Ende hi voer jagen op enen tijt
In enen wout, was herde wijt.
Een ever doe vor hem daer leet,
Daer hi sinen liden na ontrect
Soe verre in genen groten woude,
Dat hi quam, alst wesen soude,
Daer hi vant sittende op enen boem
Ene scone maget, dier hi nam goem,
Want si was so overscone;
Ende op haer hoeft stont ene crone,
Dat was een die beste hoetbant
Diemen in die werelt vant.
Doen Briade derre joncfrouwen
Soe overscone vant int scouwen
Werd hi ontsteken van harre minne
Ende sprac: ‘Joncfrouwe, live vrindinne,
Woudi, ic hulpe u ave gerne.’
- ‘Here, mine staets u niet te werne
Indien dat gijt wilt getemen
Dat gi mi te wive wilt nemen.’
Briade seide: ‘Jayc en trouwen.’
Op dese sake quam neder die joncfrouwe,
Die soe overscone was.
Doe gingen si sitten in dat gras,
Ende die coninc vragede doe hare
Hoe si dus es comen dare?
Si seide: ‘Here, al nu ter stat
Heeft mi min vader hier gesat,
Om dat hi wilde dat mi name
Die gene die hier irstwerf quame,
Ende hi desen cyrkel van goude
Ane mi dan behuwen soude;
Ende wine oec hevet, nembermere
Sone gebrect hem goet noch ere.
Ende ic hete selve Mariole.’
Die coninc werd doe soe in dole,
Dat hi hare ter stede boet saen
Dat hise te wive wilde ontfaen.
Dits ene dinc daer vele an leget,
Ende daer Merlijn af hevet geseget,
Ende daer die vander tavelronden
Hebben alsoe langen stonden
Haer lijf daer ombe geaventurt,
Ende soe menech leet besuert,
Ende noch nie mochten gewinnen.
Si sprac doe: ‘Here, wildijt kinnen,
Al dat gi wilt doe ic gaerne:
Met u benic gereet te vaerne,
Condi mi nu seker gedoen,
Dat mi niet neme die rode lyoen;
Want min vader daer af te secgen plach,
Dat daer af soude comen groet hantgeslach.’
- ‘Joncfrouwe, vaerdi met mi, nu siet,
Gine doerft u daer af ontsien niet,
Dat u daer af gesciet meer leet.’

[p. 158]

 

- ‘Soe varic met u, here, gereet.’

 

Ende binnen desen selven stonden

 

Quamen die jagers metten honden,

 

Ende hadden enen ever gevaen.

23190

Doe dede die coninc den heren verstaen

 

Dat hi die joncfrouwe nemen wonde,

 

So wat datter af comen soude.

 

Dus nam hise daer ter selver stat

 

Ende voretse tsire borch na dat,

23195

Ende namse tenen wive vortan:

 

Dan liet hi om riddere no om man.

 

Nu hort vort van deser dinge.

 

Drie gesustere waren nu sonderlinge,

 

Die ne hadden vader no moder,

23200

Ende oec en haddense genen broder.

 

Si hadden viftech castele

 

Allene onder hen te dele;

 

Ende die twee hadden amise,

 

Maer dat was in goder wise:

23205

Dat doe amise hiten sonderlinge,

 

Dat waren getrouwe vrilinge.

 

Die derde hadde geen lief vercoren.

 

Die twee amise, alswijt horen,

 

Hiten Bruant ende Briade.

23210

Dene joncfrouwe bat op genade

 

Haren amijs, op gerechte minne,

 

Dat hi den cyrkel haer gewinne:

 

Daer ombe mach hi in allen tijt

 

Haer vrinscap hebben ende haer delijt.

23215

Ende Bruant vander Montangen

 

Wachte so lange derre calangen,

 

Dattie coninc thus nine was,

 

Ende quam al gewapent na das

 

In die zale gereden binnen,

23220

Ende sach hebben opt hoeft der coninginnen

 

Den cyrkel, daer si sat tere stat.

 

Hi namen hare ende kerde nadat

 

Uter zalen. Doe merkede si saen

 

Enen roeden lybart, sonder waen,

23225

An sinen scilt. Doe riep si sere:

 

‘Hulpe, acharme! nu es mine ere

 

Embermer vortane gedaen.’

 

Doe quamen daer hare liede saen

 

Ende volhden hem daer na, twaren;

23230

Maer hi was hen allen ontvaren

 

Ende reet te sinen lieve thant,

 

Ende gaf hare daer den hoetbant.

 

Dies was si doe so overblide,

 

Dat si riep ten selven tide:

23235

‘Ay Bruant, live amijs,

 

Nu benic dine in alre wijs:

 

Ic wille u trouwen tenen man.’

 

- ‘So willic u sustere ontbiden dan

 

Ende deilen die castele vort,

23240

Sonder enege scalke wort.’

 

Hi ontboet die sustere, di scire quamen.

 

Ende doe si vergadert waren tsamen

 

So deildi die viftech castele aldaer

 

In tween delen, wet vorwaer,

23245

Ende die cyerkel was terde deel.

 

Doen hiet hi kisen al geheel

 

Der outster suster oec na dat,

 

Die den cyrkel coes ter stat,

 

Dies Bruans amie drove was doe,

23250

Maer het moeste ember wesen alsoe.

 

Doe troude elc sijn lief aldaer.

 

Grote feeste was daer vorwaer.

 

Ende die metten cyrkele werd sere rike,

 

Want men niet vant des gelike.

23255

Nu latic bliven hieraf di tale,

 

Ic salre hierna af spreken wale,

 

Maer ic moet u secgen ere

 

Van hare di bleef in groten sere.