Het Kouter. Jaargang 3

[p. 213]

Enige hoofdstukken uit een bewerking van het boek Job
Door Andreas Glotzbach

Hoofdstuk 38. (Schema: Hoofdst. 40:2-19, 42-3a; 39:38; 42:4; 40:20-28; 41:1-2.)

Hfdst. 40.
Kom, Job, sta sterk nu! wees een mèns, een man!
Ik zal u vragen - gij moogt antwoord geven:
Wilt ge Mijn recht te niet doen? Mij, het Leven
verdoèmen, dat gij zijt rechtvaardig dan?
Hebt gij de kracht, de macht van Mij, uw God?
Kan ook uw stem als Mijn stem daavren, dondren?
Doe dan eens, Job, de hoge Levenswondren,
volvoer de majesteit van Mijn gebod:
En stort uw woede eens uit in wilde stromen,
werp neer met èèn slag niets ontziende kracht
van hen die trots, hoogmoedig boven komen:
verneder hen, buig neer het vals geslacht
dat, eigenwijs, komt eigendommlijk schettren -
ga er op los en maak hen tam en klein,
doe met uw macht hun vuistenkracht verplettren
tot zij geborgen in èen groot graf zijn
en in de donkre grond langzaam verettren.
Dan zal Ik loven ook en prijzen u
omdat ge u hebt bevrijd met eigen krachten
en zonder Mij - welaan, Job, zie dan nu
wat Ik ook schiep met u: de monstermachten -
zij eten, als een koe, wat groen verrees
op 't vruchtbaar land! Zie, die gespierde lenden,
die sterk-gepeesde leden: berg van vlees
vol krachtig merg - als zich zijn lijf gaat wenden,
als hij zich òpricht om zijn prooi te grijpen
en rekt zich uit, dan rijst zijn lichaam als
een brede beuk - zijn poten: stalen pijpen!
zijn schonken: als een pantserwagen-wals!
Hij is een hoofdstuk in de schepping Gods:
Ik heb dit monster naar Mijn wil geschapen!

[p. 214]

 

Ik heb hem aangegord zijn stalen wapen!

 

Ik gaf hem in zijn klauwen puntige knots!

15.

Want hij krijgt spijs uit streken waar de ruwe,

 

de wilde dieren drommen door het land;

16.

hij loert en ligt het liefst in schaduwen,

 

verschuilt zich graag in slijk en modderzand.

17.

De bomen dekken hem met schaduwschimmen,

 

rijen van ruwe groei omringen hem;

18.

al zwelt de zee, al gaat de weerstand klimmen,

19.

hij vlucht niet, vreest niet - vangt hem met een klem!

 

boeit, bindt hem vast met strikken, stalen koorden!

 

Is er èèn mens, die dit beest temmen kan?!

42:3a.

Wie is hij die met vloed van dwaze woorden

 

verdonkren komt Mijn wijs en eeuwig Plan?

‘Ik antwoord niet... èenmaal heb ik gesproken,
maar waag dit niet weer voor de tweede maal!’
Hoor, Job, en Ik zal spreken; Ik herhaal
mijn vragen nu, dat licht u zij ontstoken!
Hfdst. 40.
Verschalkt ge met een haak het Monsterbeest?
Kunt ge in zijn tong een snoer, een angel drukken?
Kunt ge het dwingen zich voor u te bukken?
Breekt ge met haak zijn kakenkracht aan stukken?
Hij die voor niets, voor niemand is bevreesd,
zal hij ù om genade en meelij smeken?
Meent ge nu heus, dat gìj hem overwint?
Zal hij met u veel zoete woordjes spreken?
Meent ge dat hij zijn macht met u verbindt,
dat hij voor goed u dient, u niet zal hindren?
Speelt ge met hem als men met hondjes doet?
Legt ge hem vast aan touwtjes voor uw kindren?
Snijden de slagers hem in moten bloed
om pond bij pond hem andren te verkopen?
Kunt ge met scherp staal boren door zijn huid,
zijn schedel scheuren waar 't hardst mes op stuit?
Grijp hem - denk aan de strijd die u zal slopen -
en doe 't niet weer! ja, falen zal elk hopen
dat men hem duwt in staat van onmacht neer.

[p. 215]

 

Hfdst. 41.

1.

Zo overmoedig koen kan niemand wezen

 

dat hij hem prikkelt, opwekt tot verweer! -

 

Maar wie is er, die niet Mijn macht zal vrezen?

2.

Die voor Mij stand houdt? Wie was er aleer

 

Ik was, Ik die het Al bezit, regeer

 

over al wat in 't zonlicht staat gerezen?

Hfdst. 39. (Schema: Hfdst. 41:3-25; 42:2-3b; 5-6.)

Verzwijgen zal Ik niet hoe machtig-groot
zijn lichaam is, hoe wel gevoegd zijn leden.
Wie licht zijn kleed op? legt zijn wezen bloot?
Wie durft het aan, te breidelen zijn brede
dubbel-getande bek, dat hij zijn muil
star openspalkt? schrik ligt rondom zijn tanden,
doodsangst, terreur - hoor 't jammerend gehuil
van 't weerloos kind - het klinkt door alle landen!
Zijn schubben zijn vast als een pantserplaat,
sterk saamgevoegd en hecht aaneengesloten,
zo eng gesmeed, om heel zijn lijf gegoten
dat er geen spleet is waar de wind door gaat.
Zij kleven aan elkaar, geplakt als klitten,
voegen zich saam en vormen èen geheel:
Zo onverbreeklijk vast die samenzitten
dat niet daarvan te scheiden is èèn deel.
Zijn ademblazen laat een lichtgloed glanzen;
zijn ogen flikkren met een rosse gloed -
vuur spuwt zijn muil - spattende vonken dansen -
hij ademt-uit een wolk van rook en roet
zoals uit ovens bij het smelten, smeden.
Zijn adem is zo heet dat het in brand
de kolen zet - in brand het bloeiend land!
vlammen braakt hij; oerkrachtig is zijn brede
gespierde nek - angst gaat er van hem uit,
vrees voor zijn logge vleesklomp samenklevend
met vette kwabben onbeweeglijk levend,
en niet ontroerd door de angstschreeuw van zijn buit.
Zijn hart is vast, is star, is sterk als stenen:
het wankelt niet als 't maalt het zaad tot gruis;
richt hij zich op, dan hoort men klagen, wenen,

[p. 216]

 

weerloos van schrik staan mannen vroom en struis!

 

wanneer hij losbreekt is de rust verdwenen!

17.

Weerstaat men hem met kracht van wapenstaal,

 

het raakt hem niet - hij wordt niet overwonnen

 

door bajonet, mortieren en kanonnen

 

of pantserwagens - 't gas brandt hèm niet kaal,

 

wel 't bloeiend land en 't weerloos lijf der kindren! -

18.

voor hèm is 't ijzer zacht en broos als was,

 

het staal, het pantser: rottend hout en glas!

19.

Geen puntgeweer verjaagt hem, kan vermindren

 

zijn schonkenkracht; de weggeworpen bom,

20.

granaten neergeslingerd uit machines,

 

hij spot er mee - hij lacht er even om -

 

doet of er niets gebeurt, of niets te zien is!

21.

Hij sleept zich voort op buik vol scherpe scherven

 

waarmee hij 't slijk platdrukt als met een wals;

22.

waar hij zich neerstort schuimt en kookt het als

 

de zee bij storm, als water bij het verven;

23.

en waar hij gaat laat hij zijn sporen na:

 

grijs-grauwe sintels, zee van bloed en tranen,

24.

en waar hij komt op aard zijn doortocht banen

 

moet alles wijken - hij kent geen gena,

 

geen angst, geen vrees, want niets is er op aarde

25.

aan hem gelijk: laag neerziend in zijn kracht

 

op wat hoog leeft, is hij de hoogste waarde:

 

een koning over elk trots roofgeslacht!

Hfdst. 42.
Nu weet ik, God, dat Gij zijt de eeuwige orde,
het Leven-zelf, almachtig in uw staat;
Gij zijt de Geest, èen in uw wil en daad,
en wat Gij wilt kan niet verijdeld worden!
Daarom beken ik: wat ik niet verstond,
dingen te hoog, te diep voor mij verdoken,
wat ik niet wist daàrvan heb ik gesproken -
ik had uw Naam gehoord uit mensenmond:
Maar nu ziè ik U, God, klaar met mijn ogen;
Gij kwaamt tot mij, rukte de blinddoek af -
daarom herroep ik en, het hoofd gebogen,
beken ik schuld en draag uw last, uw straf.