Het Kouter. Jaargang 3

[p. 41]

De geboorte
Door J. Jac. Thomson

Bij dees geboorte ontsprong een oud verwachten
van 't Nieuwe Rijk en drong, een straal, ten hemel op,
boven de wolken in het hart der zon,

een stilte staat om ons, wij luistren naar de klop
van 't bloed - het Rijk is daar - in 't zachte
waaien der vlaggen waaien de gedachten

die nu naar ieder hemelsoord ontbonden
zijn door een kern, die hen niet houden kon.
Een kind: dat is een angstig schoon gebeuren,

een kind, dat net der dagen loop begon,
een deur ging open, een van vele deuren,
een tuin ligt in de winter zomervol, de geuren

van twijgenbloei en bloesemlicht ontloken
maken het wonder voor een oogwenk waar.
Hoe zou dan niet de ingetogen straal,

omhooggeschoten, wichtloos licht en klaar,
uit een ontmuurde bouwval uitgebroken,
ter zonne stijgen, waaraan zij ontstoken

eens werd? Of 't alles thans zal wenden,
of d'eevnaar doorzwikt en de gouden schaal
ter aarde zakt, of in de Lage Landen

de mensen 't bovenmenselijk verhaal
zo zullen horen, dat eenzelfde branden
hen zuivrend bindt en de ongewende handen

[p. 42]

 

elkander vinden? Vinden voor de dagen,

 

die komen, tot één arbeid en één bouw...

 

Geen vraag als dees: groeit om dit Kind het Rijk?

 

 

 

Het groeit als mensen feilloos gaan en trouw

 

in vreugdge ernst en met een stille stage

 

verbondenheid, die weten doet en wagen

 

 

 

de taak, wat ergens tweedracht wekt te keren,

 

als wie bij noodweer werken aan een dijk:

 

hier volk des geestes, dat zijn hoogste waarden

 

 

 

niet uit de rij der mensenwaarden strijk'

 

maar dat het allerkostbaarste bewaarde

 

tot een ontkiemen in de veelgefolterde aarde:

 

 

 

een Volk van recht met 't Kind ten dienst van 't rechte

 

uit liefdes diep verband, in waarheid sterk.

 

Zo het verlangen. Straal, kunt ge elke wolk bevechten,

 

gij raakt het hart der zon. De vlag waait. Ons zij 't werk.

31 Jan. '38