De koninginne van Hongaryen

[p. 91]

 

De Vissende Jonker in de Vissers Vyver.

Voys: Van kleyn Philipje.

DAer quam’er een Vrouwtje van Wijk op Zee,

met Botten en Schollen alhier ter{#} Stee,
Ook Scharren en Tong,
So levend dat sprong,
Hoord hoe het dat Vrouwtje alhier vergong.

Des morgens als sy quam in stee,

Door een naeuw straetje nam sy haer tree:
Sy riep luyt en dol:
Wijker Botten en schol,
Of tongen die sprongen, mijn mand is nog vol.

Daer riep’er een Jonker ligt van aerd,

Die had’er die nagt zijn kleeren bewaerd,
Hy seyde gewis,
{#}Hoor hier met je Vis,
Laet kijken wat dat’er mijn gading van is.

Het Vrouwtje dat setten haer mant ras neer,

en seide wilt kiesen na u begeer,
z’Is levend van snee:
En vers uyt de Zee,
Ik bender gekomen van Wijk op Zee.

[p. 92]

 

Wat loofje jou gantsche sootje voorwaer,

 

die gy moet torssen so moedig en zwaer,

 

sy seyde minjoot,

 

voor klein ende groot,

 

Ik salse jou geven voor twee pond groot.

 

Ik salder u geven jou vollen eys,

 

Mits datje mijn gunt jou poesie vleys,

 

komt hier in ’t salet

 

al is het wat net;

 

Wy sullen een uurtje gaen Vissen op ’t Bed.

 

Het vrouwtje was’er van ’t dragen al moe:

 

Sy heeft ‘er de koop geslagen voort toe,

 

den Jonker valjant,

 

die was als een brant:

 

hy ley ‘er het vrouwtje op sijn ledikant.

 

Toen ging hy aen ’t Visschen in ’t Vissertjes sloot,

 

Soo lange tot dat ‘er zijn hoekje was bloot,

 

Hy vong met pleysier,

 

Een Visje drie vier,

 

Tot dat ‘er zijn dobbertje dogt niet een sier.

 

Toen heeft hy het Vrouwtje betaelt kontant,

 

En gaf haer het Geldtje in haer hand,

 

Toen ging sy voort heen,

 

Was welle te vreen,

 

Ligt komt’er van ’t vissen een vissertje klein.